Home Blog Page 7

அப்சல் குருவின் தூக்குத் தண்டனை – ‘இந்து’ நாளிதழின் அணுகுமுறை

By
மீனா
-

அப்சல் குருவிற்கு மரணதண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டதை ஒட்டித் தமிழகத்தின் முக்கிய நாளிதழ்களில் வெளியான செய்திகளுள் பெரும்பாலானவை நடுநிலை தவறியும் குறைந்தபட்ச மனிதநேயத்தைக் கூடக் கைவிட்டும் எவ்வாறு இந்துத்துவ அதிகாரத்தை உமிழ்ந்திருந்தன என்பதை முன்னர்க் கண்டோம். அந்த மதவாதச் சார்பிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டு, அப்சலின் வழக்கில் மூடிமறைக்கப்பட்ட சட்டச்சிக்கல்களையும் அத்துமீறப்பட்ட மனித உரிமைகளையும் பழியுணர்ச்சியைத் தூண்டும் மரணதண்டனைகளையும் கண்டித்து அவற்றின் மீது ஒரு முக்கிய கவன ஈர்ப்பை மட்டுமின்றி, கிட்டத்தட்ட ஒரு விழிப்புணர்வையே ஏற்படுத்தியிருந்தது ‘தி இந்து’ நாளிதழ்.

“அப்சல்குரு ரகசியமாகத் தூக்கிலிடப்பட்டார்” (Afsal Guru Hanged in Secrecy) என்ற தலைப்பில் முதல்பக்கச் செய்தியை வெளியிட்டிருந்த ‘இந்து’ நாளிதழ் மட்டும் தான் அப்சல் குருவிற்கு ‘தீவிரவாதி’ ‘பயங்கரவாதி’ என்ற பட்டங்களைக் கொடுக்காமல் அவர் சரணடைந்ததைக் கணக்கிலெடுத்து சகமனிதராக அவரை அடையாளம் கண்டது. வழக்கு குறித்து அரசுதரப்பு சொல்லிய செய்திகளை வெளியிட்டிருந்தாலும், தாமதமாகவேனும் தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டதைக் கண்டு மகிழ்ந்து வாயை மூடிக்கொள்ளுங்கள் என்றெல்லாம் நமக்கு அறிவுரை கூறாமல், இதற்கு மேல் பேசினால் நீங்களெல்லாம் ‘தேசத்துரோகிகள்’ என்று நம்மை எச்சரிக்காமல், இந்தத் தளத்தை மிக விரிவாக விவாதித்திருந்தது. அவற்றின் முக்கிய அம்சங்களை இங்கு பார்ப்போம். (10.2.13., 11.2.13, 12.2.13 ஆகிய மூன்றுநாள் இதழ்கள் இங்கு கவனிக்கப்பட்டுள்ளன)

“இந்நாளில் விடையளிக்கப்படாமல் எஞ்சி இருக்கும் கேள்விகள்” (Unanswered Questions are the Remains of the Day) என்ற தலைப்பில் அஞ்சலி மோடி எழுதிய கட்டுரை, அப்சல் குருவின் வழக்கு எப்படி ஒரு முறையற்ற நீதிவிசாரணையாக நடத்தப்பட்டது என்பதைக் குறித்து விவாதித்தது. அஞ்சலி மோடி, நாடாளுமன்ற வழக்கு விசாரணையின் செய்தியாளராக (2002) இந்து நாளிதழில் பணியாற்றியவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

“விசாரணையின் போது காவல்துறையினர் முன்வைத்த ஆதாரங்கள் ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட்டவையாக இருந்தன. அப்சல் குருவைக் கைது செய்யுமாறு டெல்லி போலிஸ் ஶ்ரீநகர் போலிசாருக்கு அறிவுறுத்தியதாகச் சொல்லப்பட்டது. ஆனால், டெல்லி போலிசார் அறிவுறுத்திய நேரத்திற்கு முன்பாகவே அப்சல் ஶ்ரீநகர் போலிசால் கைது செய்யப்பட்டிருந்ததை ஆவணங்கள் எடுத்துக்காட்டின. இதுகுறித்து நீதிமன்றத்திற்கு வெளியே கருத்துக்கூறிய அரசு வழக்கறிஞர், மத்திய புலனாய்வுத்துறை ஶ்ரீநகர் போலிசுக்கு முன்கூட்டியே தகவல் சொல்லியிருந்தார்கள் என்றார். ஆனால், ஏன் நீதிமன்றத்திற்குள் இது விவாதிக்கப்படவில்லை? இந்த விஷயத்தில் அரசு வழக்கறிஞர் பொய் சொல்கிறாரா? அல்லது அரசு உண்மைகளை மூடிமறைக்கிறதா?”எனப் பல்வேறு கேள்விகளை எழுப்பினார்.

“கல்லறையில் தொழுகை நடத்த குடும்பத்தினர் அனுமதி கோரினர்” (family sought permission for prayers in jail) என்ற தலைப்பில் வெளிவந்த செய்தியில், நந்திதா ஹக்சர் முக்கிய உண்மைகளை வெளிச்சமிட்டுக்காட்டினார்.“இது ஒரு துயர் மிகுந்த நாள். அப்சலுக்கு மிக அதிக அநீதி இழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவர் ஒரு அடிப்படைவாதியோ ஜமாதியோ அல்லர். அவர் பாகிஸ்தானின் பிரிவினைவாதக் கொள்கைகளில் இருந்து விடுபட்டுத் திரும்பிவந்தவர். ஆனால் ஒருவரும் இதைக்கேட்கத் தயாராக இல்லை.” என்று வருந்திய ஹக்சர், அப்சலின் மரணத்தைக் கொண்டாடுவதன் பின்னுள்ள முரணை மிகச்சரியாக அடையாளம் காட்டினார்: “காஷ்மீர் இந்தியாவின் பிரிக்க இயலாத அங்கம் என்று சொல்லிக்கொள்ளும் “வலதுசாரிகள்” இன்னொருபக்கம், காஷ்மீர் மக்கள் எந்த துக்கத்திற்காக அழுதுகொண்டிருக்கிறார்களோ அந்த சோகத்தை கொண்டாடுவதற்கு அழைப்புவிடுக்கிறார்கள்” என்றார். இதன்மூலம், அகண்ட பாரதக் கூப்பாட்டில் உள்ள முரணை அவர் சுட்டிக்காட்டுவது கவனிக்கத்தக்கது. மேலும், இந்த தூக்கு தண்டனை அப்சலின் மகனிடமும் காஷ்மீர் மக்களிடமும் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என்றும் கூறினார்.

கல்பனா கண்ணபிரான் எழுதிய “UPA Strays off Sonia’s Course” என்ற கட்டுரை, மரணதண்டனை நீதிக்கு உட்பட்டதாக அல்லாமல் அரசியலுக்கு உட்பட்டதாய் இயங்குகிறது என்பதை விளக்கியதோடு, ராஜீவ்காந்தி படுகொலையில் தூக்கு விதிக்கப்பட்டவர்களுக்காக அன்று சோனியாகாந்தி எப்படித் தனது சொந்த துக்கத்தையும் கோபத்தையும் ஒதுக்கிவிட்டு, அன்றைய குடியரசுத் தலைவர் கே.ஆர்.நாராயணனிடம் கருணை அளிக்கக் கோரி அறம் சார்ந்த அரசியலை முதன்மைப் படுத்தினாரோ அதே கொள்கையைத் இன்று பின்பற்ற வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார்.

‘பழிவாங்கல் நீதி வழங்கலாகாது’ (Vengeance isn’t Justice) என்ற தலையங்கம், மரணதண்டனை என்பது ஒரே சீரான சட்டவரையறைகளுக்கு உட்பட்டதாக இல்லாமல் எப்படி நீதிபதிகளின் தனிப்பட்ட கருத்தியலைப் பொறுத்து அமைகிறது என்பதைச் சமீபத்திய நிகழ்வுகளினூடே கீழ்வருமாறு விளக்கியது.

சென்ற மாதம் நீதிமன்ற வழக்கு ஒன்றில் நீதிபதிகள் சதாசிவம் மற்றும் ஃபக்கீர் கலிஃபுல்லா ஆகியோர் மொஹிந்தர் சிங் என்ற குற்றவாளியின் தூக்கு தண்டனையைக் குறைத்தார்கள். மொஹிந்தர், ஒரு சிறுமியைப் பாலியல் பலாத்காரம் செய்துவிட்டு சிறைத்தண்டனையில் இருந்தபோது பரோலில் வெளியே சென்றுவிட்டு தனது சொந்த மகளையும் மனைவியையும் கொன்றவன். அவனது தண்டனைக் குறைப்பிற்கு நீதிபதிகள் சொன்ன காரணம், சமூக அமைதிக்கும் சமாதான வாழ்விற்கும் குந்தகம் விளைவிப்பவர்களுக்குத் தான் இந்தத் தண்டனை வழங்கப்படவேண்டும் என்பதே. ஒருவாரத்திற்குப் பின்பு, நீதிபதிகள் சதாசிவம் மற்றும் கேஹர் சிங் ஆகியோர் சுந்தர்ராஜன் என்பவருக்கு தூக்கு தண்டனை வழங்கினர். அவன் மீதான குற்றம் ஏழு வயதுச் சிறுவனைக் கடத்திச் சென்று கொலை செய்தான் என்பதுதான். இந்தக் குற்றத்திற்கு மரணதண்டனை வழங்க நீதிபதிகள் சொன்ன காரணம், பரம்பரையை நிலைநிறுத்தக் கூடிய ஒரு ஆண்மகனை இழந்து வாடும் அந்தக் குடும்பத்தினரின் வருத்தத்தைக் கணக்கில் கொள்ள வேண்டும் என்பதுதான். இதிலிருக்கும் ஆணாதிக்கப் பார்வை என்பது ஒருபுறமிக்க, மரணதண்டனை என்பது எவ்வாறு வரையறுக்கப்படாத சட்டவிதிகளின் கீழ், நீதிபதிகளின் சொந்தக் கருத்தியலை வைத்து வழங்கப்படுகிறது என்பதை இந்து நாளிதழ் தெளிவாக எடுத்துக்காட்டியது.

“மக்களாட்சிக்கு ஓர் உயரிய நாள்” (A Perfect Day for Democracy) என்ற தலைப்பில் வெளியான அருந்ததிராயின் கட்டுரை, அப்சல் வழக்கில் இருந்த தில்லுமுல்லுகளை எல்லாம் நாடறிய அம்பலப்படுத்தியது.

நீதிமன்றம் கிலானியை விடுதலை செய்துவிட்டு அப்சலுக்கு மட்டும் தண்டனையைச் கொடுத்தது என்பதிலிருந்தே இவ்வழக்கு நடுநிலையாக நடைபெற்றிருக்கிறது என்பது புர்ர்யவில்லையா? என்று வாதிடும் ‘நடுநிலைவாதிகளின்’ முன் அருந்ததி மீண்டும் அந்த முக்கிய கேள்விகளை எழுப்பியிருந்தார். அந்த வழக்கிலுள்ள ஏராளமான குளறுபடிகளில் சிலவற்றைக் கோடிட்டுக் காட்டியிருந்தார்.

காவல்துறை கிலானியிடம் பெற்ற தகவல்களின் அடிப்படையிலேயே அப்சலைப் பற்றிக் கண்டுபிடிக்க முடிந்ததாகக் கூறியது. ஆனால், நீதிமன்ற ஆவணங்கள் கிலானியைக் கைது செய்வதற்கு முன்பே, அப்சலைக் கைது செய்வதற்கான உத்தரவு வழங்கப்பட்டதாகக் கூறுகின்றன. நீதிமன்றம் இதை ஆவண முரண்பாடு என்று கூறியது. ஆனால், எதுவும் நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை. அப்சல் கைது செய்யப்பட்டபோது அவரிடமிருந்து கைப்பேசியும் மடிக்கணிணியும் கைப்பற்றப்பட்டன. இப்படிப் பறிக்கப்பட்ட பின்பு அவரது மடிக்கணிணியை யாரோ பயன்படுத்தியிருப்பது விசாரணையில் தெரியவந்தது. அதேபோல, அப்சல் குருவிற்கு விற்கப்பட்ட – தீவிரவாதிகளுடன் தொடர்பு கொள்வதற்காகப் பயன்படுத்தியதாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்ட – சிம்கார்டு, அவருக்கு விற்கப்பட்ட நாளுக்கு முன்பிலிருந்தே பயன்பாட்டில் இருந்ததும் விசாரணையில் தெரியவந்தது. நீதிமன்றம் இவை அனைத்தையும் கவனித்தது. ஆனால், காவல்துறையை இலேசாகக் கடிந்து கொண்டதோடு விட்டுவிட்டது என்று சொல்லி இந்த வழக்கின்ன் முறையற்ற விசாரணைகளை விளக்கிய அருந்ததி, இறுதியாக இப்படிச் சொன்னார் :

வழக்கமாக காஷ்மீரில் சரணடையும் போராளிகளைப் போலவே அப்சலும் இரையாகி விட்டார். அவர் சித்திரவதை செய்யப்பட்டார், மிரட்டப்பட்டார், மோசமாகத் துன்புறுத்தப்பட்டார். நடந்த சதித்திட்டங்களின் முன் அவர் ஒன்றுமே இல்லை. பாராளுமன்றத் தாக்குதலில் உண்மையை வெளிக்கொணர விரும்பும் யாரொருவருக்கும் ஏராளமான ஆதாரங்கள் இருந்தன. ஆனால் யாருமே உண்மையைக் கண்டறிய விரும்பவில்லை. இந்தச் சதித்திட்டத்தின் உண்மைக் குற்றவாளிகள் கண்டறியப்படவில்லை ; விசாரிக்கப்படவில்லை. ஆனால், அப்சல் தூக்கிலிடப்பட்டுவிட்டார். இப்போது நமது கூட்டுமனசாட்சி திருப்தி அடைந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன் அல்லது நமது கோப்பையில் பாதி இரத்தம் தான் நிரம்பியிருக்கிறதா?

அருந்ததிராயின் இந்தக் கட்டுரைக்கு எதிர்வினையாற்றிய, நாடறிந்த – முஸ்லிம் வெறுப்புப் – பத்தி எழுத்தாளர் ப்ரவீண்சாமியின் கட்டுரையையும் ‘இந்து’ நாளிதழ் வெளியிட்டிருந்தது. அருந்ததி ராயின் கருத்திற்கு மறுப்பாக எழுதப்பட்ட அக்கட்டுரை, ஆதாரமே இல்லாமல் மொண்ணையாக வார்த்தைகளைக் கொட்டியது.அருந்ததியின் குற்றச்சாட்டுகள் எல்லாம் விசாரிக்கப்படாதவை அல்ல. நீதிமன்றத்தால் “கவனத்தில் கொள்ளப்பட்டவை தான்” என்கிற மழுப்பலைத் தவிர வேறெந்த அறிவுப்பூர்வ விவாதமும் அவரது கட்டுரையில் இல்லை.

வழக்கமாக ‘விவாதம்’ எனத் தலைப்பிட்டு முதற் கட்டுரையாளரின் பதிலைப் பெற்று வெளியிடும் இந்து நாளிதழ் ப்ரவீண்சாமியின் கட்டுரைக்கு அருந்ததியிடமிருந்து பதில் எதையும் பெற்று வெளியிடவில்லை. ஒருவேளை இந்தச் சத்தற்ற கட்டுரைக்குப் பதில் ஏதும் தேவையில்லை என அருந்ததி பதில் எழுத மறுத்துவிட்டாரோ என்னவோ!. ப்ரவீனின் கட்டுரையில் ஒரே ஒரு ஆறுதல் என்னவென்றால் நம்ம ஊர் ஜெயமோகனைப்போல அருந்ததி ராயைக் ‘குருவி மண்டை’ என்றெல்லாம் சகட்டுமேனிக்கு எழுதவில்லை என்பதுதான்.

11.2.12 அன்று வெளியான, “In tihar, officials feel ‘tingle of sorrow” என்ற கட்டுரை, அனைத்து நாளிதழ்களும் அப்சலை ஒரு தீவிரவாதியாக மட்டுமே அடையாளப்படுத்திய நிலையில் அவரது மறைக்கப்பட்ட முகத்தைத் துணிச்சலுடன் வெளிக்கொணர்ந்தது.

ஒரு பெயர் சொல்ல விரும்பாத சிறைச் சாலை ஊழியர் சொன்னதன் அடிப்படையில் அந்தச் செய்தி இப்படிப் பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தது :
இந்தியாவின் உள்ள வெகுமக்கள் , இந்துத்துவ ஆதரவாளர்கள் அப்சல் குருவின் தூக்கை வெடிவைத்து கொண்டாடினாலும் , சிறைச்சாலை வளாகம் அமைதியாகவே காணப்பட்டது. சிறை ஊழியர்கள் பலரும் வருத்ததுடன் காணப்பட்டனர் . காரணம் அப்சல் குருவை தூக்கு மேடைக்கு அழைத்துச் செல்லும் போது அவர் எல்லோரையும் பெயரைச்சொல்லி அழைத்துத் தான் விடைபெறுவதை அறிவித்தபடி நகர்ந்தார்.

அவர் உண்மையாக தனது மார்க்கத்தை நேசிப்பவர் மிகவும் கண்ணியமாக நடந்து கொள்பவர் … பலரும் நினைப்பது போல் அப்சல் குருவின் தூக்கு தண்டனை நிறைவேற்றம் குறித்து அவருக்கு ஒரு நாள் முன்பு தெரிவிக்கப்படவில்லை . தண்டனை வழங்கப்பட்ட அன்று காலையில் தான் தெரிவிக்கப்பட்டது.

அன்று காலையில் அப்சல் குரு தேநீர் மட்டுமே அருந்தினார் . அவருக்கு உணவு வழங்கப் படவில்லை . குளித்துவிட்டு வெள்ளை ஆடை உடுத்தி தொழுகை நடத்தினார் …இது வரை திகார் சிறைச் சாலை 25 க்கும் மேற்பட்ட தூக்கு தண்டனைகளை நிறைவேற்றி உள்ளது . எங்கள் அனுபவத்தில் 10 நபர்களுக்கு தூக்கு தண்டனை நிறைவேற்றி உள்ளோம் . ஆனால் நாங்கள் அப்சல் குருவைப் போல் , மரணம் தனக்கு வருவதை அறிந்தும் இவ்வளவு அமைதியும் அடக்கத்தையும் கட்டிக் காத்த மனிதரை பார்த்ததில்லை.

கடைசி இரண்டு மணி நேரத்தில் அப்சல் குரு சிறைத் துறை அதிகாரிகளுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார் . அவர் வாழ்வும் மரணமும் பற்றி அவருடை கருத்துகளை முன்வைத்தார். உலக சகோதரத்துவம் , ஒருமைப்பாடு , மனித நேயம் குறித்து பேசினார் . எந்த மனிதனும் தீயவன் அல்ல, எல்லா உயிர்களும் ஆண்டவனால் படைக்கப் படுகிறது . நாம் உண்மையின் பாதையை தேர்ந்தெடுத்து செல்ல வேண்டும் . அது தான் உண்மையான சாதனை என்றார் . ஒரு புத்தகத்தில் அவரது சிந்தனையை எழுதி தேதி குறிப்பிட்டு கையெழுத்தும் இட்டார் “ என்று விளக்கியதோடு, “இப்படி ஒரு மனிதரை இனி திகார் சிறை பார்ப்பது அரிதுதான்” என்றும் கண்கள் பனித்தது அந்தக் கட்டுரை.
“ஒரு இரகசியத் தூக்கின் ரகசியங்களை வெளிக்கொணர்தல்” (Unlocking the Secret’s of a Secret Execution) என்ற நித்யா ராமகிருஷ்ணனின் கட்டுரை, உச்சநீதிமன்றம் முன்னிறுத்திய “கூட்டு மனசாட்சி” என்பதன் மீது ஒரு விவாதத்தை முன்னெடுத்ததோடு காஷ்மீரிகள் இந்திய அமைப்புகளின் மீது நம்பிக்கை இழந்துகொண்டு வருவதையும் சுட்டிக்காட்டியது. மேலும், தீவிரவாதத் தாக்குதலில் இருந்து நாட்டின் இறையாண்மையைக் காப்பாற்றி விட்டதாக மார்தட்டிக்கொள்ளும் அரசியலமைப்புகளை நோக்கி இந்தக் கேள்வியையும் எழுப்பியது : “ஒரு தூக்குத் தண்டனைக்கைதி தனது குடும்பத்தைச் சந்திப்பதன் மூலமாகவும் அந்தக் குடும்பம் இறுதிச் சடங்கைச் செய்வதன் மூலமாகவும் தனது வலிமை தேய்ந்துவிடும் என்று அரசாங்கம் கருதினால், தீவிரவாதிகளிடம் இருந்து நாடாளுமன்றத்தைக் காப்பாற்றிவிட்டதற்காக அது எப்படி பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளமுடியும்??”

12.2.13 அன்று வெளியான “இரகசியத் தூக்கிலிடுதலின் அநாகரிகம்” (The Indecency of a Secret Execution) என்ற தலையங்கம், 24 வருடங்களுக்கு முன்பு இந்திராகாந்தி படுகொலையில் தூக்கிலிடப்பட்ட சத்வந்த் சிங், கேஹார் சிங் ஆகியோரது மரணதண்டனைச் செயல்முறையை நினைவுகூர்ந்தது. அன்றைய காங்கிரஸ் அரசால் கருணை மனு நிராகரிப்பட்ட போது, அது எப்படி வெளிப்படையாக அறிவிக்கப்பட்டது என்பதையும், குற்றவாளிகளுக்கு மேல்முறையீட்டிற்கான இறுதிவாய்ப்பும் மறுக்காமல் அளிக்கப்பட்டது என்பதையும் இருவரின் குடும்பத்தாரும் (முப்பத்து மூன்று பேர்) கைதிகளை இறுதியாக சந்திக்க அனுமதிக்கப்பட்டதையும் சுட்டிக்காட்டி, இன்று நிறைவேற்றப்பட்டுள்ள இரகசியத் தூக்கின் மூலம், இந்த 24 வருட இடைவெளியில் இந்தியாவின் கூட்டு அறம் வீழ்ந்துபோயிருப்பதை அறிவுறுத்தியது.

“சட்ட ஒழுங்கு மீறல்” (lawlessness and disorder) என்ற தலைப்பில் வெளியான இன்னொரு தலையங்கம் குறிப்பிடத்தக்கது. காஷ்மீர் பிரிவினைவாதத் தலைவர் சையது அலி ஷா அவர்களின் மகளும், மருமகனும் பத்திரிக்கையாளருமான இப்திகார் கிலானியும் அவர்களது இரண்டு குழந்தைகளும் – அப்சலை தூக்கிலிட்ட உடனேயே – எந்தக் காரணங்களும் சொல்லப்படாமல் சில மணிநேரம் வீட்டுக்காவலில் அடைத்து வைக்கப்பட்டனர். இந்த காவல்துறை அராஜகத்தை எதிர்த்து பிரஸ் கவுன்சில் தலைவர் மார்க்கண்டேய கட்சு அறிக்கை ஒன்றை வெளியிட்டார்.அந்தக் காவல்துறையினர் மீது உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்று கோரிக்கை விடுத்தார்.ஒரு பத்திரிக்கையாளரின் மீதான இந்த சட்டமீறலைக் கூட பெரும்பாலான நாளிதழ்கள் கண்டுகொள்ளாத நிலையில், கட்சுவின் அறிக்கையை முன்வைத்து, இந்த சட்ட ஒழுங்கு மீறலைக் கண்டித்தது ‘இந்து’ நாளிதழ் மேற்கூறிய தலையங்கத்தை எழுதியிருந்தது.

மார்க்கண்டேய கட்சுவின் இதே அறிக்கையை முன்வைத்து ‘காக்கியும் ஈரமும்’ என்ற தலைப்பில் தலையங்கம் தீட்டிய தினமணி, ஏதோ இப்திகார் கிலானிக்கு ஆதரவாகக் குரல் கொடுப்பதாகக் காட்டிக்கொண்டு, பிறகு இது கிலானிக்கு மட்டும் ஏற்படுவதல்ல, இங்கே எல்லாருக்குமே அப்படித்தான் நடந்துகொண்டிருக்கிறது என்பதாக எழுதி இப்திகார் மீதான காவல்துறை அராஜகத்தை நீர்த்துப் போகச் செய்தது.

“அண்மையில் சென்னை மயிலாப்பூரில் ஒரு சிறுமியிடம் பாலியல் வன்முறையில் ஈடுபட்டு தப்பியோடிய இளைஞருக்காக, அவருடைய தம்பியரை காவல்நிலையத்திற்கு அழைத்து வந்துவிட்டனர். இவர்களின் தாய் கஸ்தூரி என்பவர் காவல்நிலையத்துக்குபோய், குற்றம் செய்யாத தனது குழந்தைகளை விட்டுவிடுங்கள் என்று கேட்டுள்ளார். காவல்துறை வழக்கமான மிரட்டல், அசிங்கமான வார்த்தையோடு, உன் மகன் வந்தால்தான் இந்தச் சிறுவர்களை அனுப்புவோம் என்று கூறியதால் மனம்வெறுத்த அந்தத் தாய், வீடுவந்து தூக்கில் தொங்கி இறந்தார். இப்திகார் கிலானிக்கு குரல் கொடுக்க பத்திரிகைகள் இருந்தன. ஆனால்,பாவம் கஸ்தூரிக்காக பரிதாபப்படக்கூட யாருமில்லை.”

என்று உச்சுக்கொட்டி, மொட்டைத் தலைக்கும் முழங்காலுக்கும் முடிச்சுப்போட்டு முஸ்லீம்கள் மீதான தன் வன்மத்தைத் தீர்த்துக்கொண்டது.

மொத்தமாக தொகுத்துப் பார்க்கையில், பெரும்பாலான செய்தி இதழ்கள் எல்லாம், ‘தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டது’ ‘இதோடு நிறுத்திக்கொள்ளலாம்’ ‘இதை விமர்சனமாக்காதீர்கள்’ ‘இதை அரசியலாக்காதீர்கள்’ என்று சிந்தனையை முடக்கிய வேளையில் ‘இந்து’ நாளிதழ், இது பற்றிய பலதரப்புக் கேள்விகளை முன்னிறுத்தி வெகுமக்களிடம் ஒரு அரசியல் விவாதத்தைத் தூண்டியிருப்பதை அறியமுடிகிறது. ’இந்து’ நாளிதழின் இந்த பொறுப்புமிக்க அணுகுமுறையும் அறமும் பாராட்டத்தக்கது.

மேலும் பார்க்க

A perfect day for democracy
Vengeance isn’t justice
The indecency of a secret execution
Lawlessness and disorder
காக்கியும் ஈரமும்…

குமுதம் ரிப்போர்ட்டரின் பழிதீர்க்கும் படலம்

By
மீனா
-

‘குமுதம் ரிப்போர்ட்டர்’ 21.2.13 நாளிட்ட வார இதழில், “இன்னொரு மணியம்மை” என்ற தலைப்பில் ஒரு அவதூறுக் கட்டுரை வெளியிடப்பட்டிருந்தது. திமுக தலைவர் கருணாநிதியையும் அக்கட்சியைச் சேர்ந்த நடிகை குஷ்புவையும் பாலியல் ரீதியாக இணைத்துக் கொச்சைப்படுத்தப்பட்ட அக்கட்டுரையில், ‘பெரியார்’ திரைப்படத்தில் மணியம்மையாக நடித்த குஷ்புவின் புகைப்படமும் கறுப்புச்சட்டை அணிந்துகொண்டிருக்கும் கருணாநிதியின் புகைப்படமும் கிராஃபிக்ஸில் இணைத்து அருகருகில் இருக்கும்படி வெளியிடப்பட்டிருந்தது. இந்த கிராஃபிக்ஸ் படமும் கட்டுரைத் தலைப்பும் அன்றைய இதழின் முன் அட்டையிலேயே அச்சிடப்பட்டு முக்கியத்துவமளிக்கப்பட்டது.

கட்டுரை இப்படித் தொடங்குகிறது : “திமுக-வில் நடக்கும் வாரிசுப் போரில் திடீர் திருப்பம் ஏற்பட்டுள்ளது. ‘குஷ்பு மீது தாக்குதல் நடத்தியவர்கள் மேல் நடவடிக்கை எடுக்கும் வரையில் அறிவாலயம் வரமாட்டேன்’ என்று கருணாநிதி பிடிவாதம் காட்ட, ‘இன்னொரு மணியம்மை’யாக குஷ்பு உருவாகிவிடுவாரோ என்ற அச்சம் கருணாநிதி குடும்பத்தினருக்கு எழுந்துள்ளது. இதையடுத்து, அவரின் குடும்ப உறவுகள் கொந்தளித்துப் போயுள்ளனர்.”

இந்த ஆறேழு வரிகளைப் பிரச்சாரப்படுத்த, மூன்று பக்கங்களுக்கு நீட்டி முழக்கப்பட்டிருந்த அக்கட்டுரை, இரண்டு தனிநபர்களின் சொந்த விஷயத்தை இரண்டு தனிப்பட்ட குடும்பங்களின் விஷயத்தை முழுக்க முழுக்க ஊகத்தின் அடிப்படையிலும் புறம் பேசியவர்களின் கூற்றின் அடிப்படையிலும் மட்டுமே கட்டியமைத்திருந்தது.

இந்த இதழிற்கு முந்தைய இதழிலேயே (17.2.2013) இதற்கான தூபம் போடப்பட்டிருந்தது. “குடும்பத்தைப் பிரிக்கும் சூனியக்காரி” என்று அட்டைப்படத் தலைப்பாகவே வெளியிடப்பட்ட அந்தச் செய்தியில், குஷ்புவிற்கு முக்கியத்துவம் அளிக்காத தனது குடும்பப் பெண்களை, “குடும்பத்தைப் பிரிக்க வந்த சூனியக்காரி, கோயில், பூஜைன்னு அலையுறா, மந்திரவாதிகளோடு பேசிக்கிட்டு இருக்கிறா?” என்று ஏக வசனத்தில் கருணாநிதி பேசியதாகவும் இதை பெரிதுபடுத்தினால், “குஷ்பு தான் எனது அரசியல் வாரிசு” என அறிவித்துவிடப் போகிறார் என்று குடும்பப் பெண்கள் வருத்தப்படுவதாகவும் செய்தி வெளியிட்டு, “குஷ்பு மீது அவ்வளவு பாசமோ” என்று நக்கலடித்திருந்தது.

இதன் தொடர்ச்சியாகவே ‘இன்னொரு மணியம்மை’ கட்டுரை வெளிவந்துள்ளது. இது கருணாநிதியையும் குஷ்புவையும் மட்டுமன்றி, சந்தடி சாக்கில் பெரியார் – மணியம்மை உறவைக் கொச்சைப்படுத்துவதாகவும் உள்ளது. கருணாநிதியின் திமுக அரசியலையும் குஷ்புவின் அரசியல் செயல்பாடுகளையும் நேரடியாக விமர்சிப்பது ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கது. ஆனால் இவர்களின் தனிப்பட்ட வாழ்வை, அவர்களின் குடும்பப் பிரச்னைகளை ஏதோ தமிழகத்தின் அதிமுக்கிய பிரச்சினையைப் போல உளவுப் பிரிவை அமைத்துக் கண்டுபிடித்து வெளியிட்டிருப்பதன் நோக்கம் திமுக தலைவரை இழிவுபடுத்த வேண்டும் என்பது மட்டும்தான். ஜெயலலிதா அரசின் மக்கள் விரோதப் போக்குகள் குறித்துப் பெரிதாக அலட்டிக்கொள்ளாத ‘ரிப்போர்ட்டர்’ இதழ், திமுக-வையும் கலைஞரையும் தொடர்ந்து அவதூறு செய்வதும் கடுமையாக விமர்சிப்பதும் ஏன் என்ற பின்புலம் குறித்து யோசித்துப் பார்த்தால் இது ரிப்போர்ட்டரின் பழி தீர்க்கும் படலம் என்பதை விளங்கிக் கொள்ளலாம்.

குமுதம் இதழின் நிறுவனர் எஸ்.ஏ.பி.அண்ணாமலை அவர்களின் மரணத்திற்குப் பிறகு அவரது மகன் ஜவஹர் பழனியப்பனுக்கும் குமுதத்தில் முக்கிய பொறுப்பு வகித்திருந்த பி.வி.பார்த்தசாரதி மகன் பா.வரதராஜனுக்கும் இடையே ஏற்பட்ட குமுதம் இதழ் மீதான உரிமைப் போட்டி, அரசாங்கம் தலையிடும் அளவிற்குப் பெரிதானது. தனது நிறுவனத்தில் பல லட்சம் ரூபாய் வரை வரதராஜன் மோசடி செய்துவிட்டதாக ஜவஹர் பழனியப்பன் காவல்துறையில் புகார் கொடுத்தார். இந்த விஷயத்தில் தலையிட்ட அன்றைய முதலமைச்சர் கருணாநிதி, ஜவஹர் பழனியப்பனுக்குச் சாதகமாய் இருந்து, வரதராஜனை கைது செய்ய உத்தரவிட்டார். கைது நடவடிக்கையின் போது, இந்து ராம், விகடன் சீனிவாசன் எனப் பல ஊடகத்துறையினரும் கமிஷனர் அலுவலகத்திற்கே வந்து வரதராஜனை மீட்டுச் சென்றனர்.

அதன் பின்னர், ஊடகத்துறையில் வெளிநாடுவாழ் நபர்கள் 41 சதவிதத்திற்கு மேல் பங்கு வைத்திருக்கக் கூடாது என்ற அரசியல் விதிகளை எல்லாம் பயன்படுத்தி குமுதத்தைத் தனக்கே உரித்தாக்கினார் வரதராஜன். அவர் நிர்வாகப் பொறுப்பு ஏற்றதில் இருந்து தனது பழைய பகைக்கு வஞ்சம் தீர்க்கும் வகையில், ‘ரிப்போர்ட்டர்’ திமுக-வை படுமோசமாக விமர்சித்து வருகிறது. அதன் உச்சமாக, ‘இன்னொரு மணியம்மை’ கட்டுரையை வெளியிட்டு தனது ஊடக பலத்தை எவ்வளவு தரம் தாழ்ந்து வேண்டுமானாலும் பயன்படுத்திக் கொள்ள முடியும் என்று நிறுவியிருக்கிறது.

மக்களுக்கு உண்மைச் செய்திகளை நடுநிலையோடு அளிக்க வேண்டிய ஊடகம் இப்படி நான்கு சுவர்களை எட்டிப்பார்த்து செய்தி வெளியிடுவதும் தனது பகையைத் தீர்த்துக் கொள்ள தனது ஊடக பலத்தைப் பயன்படுத்துவதும் வன்மையாகக் கண்டிக்கத்தக்கது. ‘குமுதம் ரிப்போர்ட்டர்’ இனிவரும் காலங்களிலாவது திருந்தவேண்டும்.

அப்சல்குரு தூக்குத் தண்டனை குறித்த வார இதழ்களின் பதிவு

By
மீனா
-

தமிழின் முக்கிய வார இதழ்களான ஜூனியர் விகடன், புதிய தலைமுறை, நக்கீரன், குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் ஆகியவற்றில் அப்சல் குருவின் மரணதண்டனை குறித்த செய்திகள் வெளியாகியிருந்தன. வார இதழ்களில் இந்த நிகழ்வு பெரிய முக்கியத்துவத்தைப் பெறவில்லையென்றாலும் ஓரிரு கட்டுரைகளை வெளியிட்டு செய்தி அளித்திருந்தன.

17.2.13 குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் இதழில் வெளிவந்த, “நேற்று அஜ்மல் கசாப் இன்று அப்சல் குரு” என்னும் கட்டுரை, ஏதோ அப்சலின் ரகசியத் தூக்கிற்குக் கண்டனம் தெரிவிக்கும் தோரணையில் ஆரம்பித்தாலும், இறுதியாக அப்சலை ‘நாடாளுமன்றத் தாக்குதல் வழக்கின் மூளை’ என்பதாகவே அடையாளம் காட்டியது.

21.2.13 குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் இதழில் வெளிவந்த பாலபாரதியின், “தூக்கு தண்டனைக்கு தூக்கா? துணையா?” என்னும் கட்டுரை, மரணதண்டனை என்னும் மனித உரிமை மீறல் எப்படி அரசியல் கருவியாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதை சுருங்கச்சொல்லி சிறப்பாக விளக்கியது. மரணதண்டனை குற்றங்களைத் தடுக்கும் என்றால், சிறுமியை பலாத்காரம் செய்து கொன்ற வழக்கில், 2004 ஆம் ஆண்டு தனஞ்செய் சாட்டர்ஜி தூக்கிலேற்றப்பட்ட பின்பும் அந்தக் குற்றம் நாட்டில் இன்னும் குறையவில்லையே என்ற கேள்வியை முன்னிறுத்தியதோடு, போபால் விஷவாயுக் கசிவில், ஆயிரக்கணக்கான அப்பாவி மக்களைக் கொல்வதற்கும் வருங்காலத் தலைமுறையையே சிதைப்பதற்கும் காரணமாக இருந்த, அந்நிறுவனத்தின் தலைவர் ஆண்டர்சனுக்கு இந்திய அரசு தூக்கு தண்டனை விதித்ததா? அமெரிக்காவுக்குத் தப்பி ஓட உதவி செய்ததே! என்பதையும் நினைவுபடுத்தி, மரணதண்டனை குறித்த விழிப்புணர்வை மக்களிடம் ஏற்படுத்துவது அவசியம் என்றும் சொல்லியது.

நக்கீரன் இதழில், மனுஷ்யபுத்திரன் எழுதிய ‘ அப்சல் குரு : கூட்டு மனசாட்சிக்கு இன்னொரு குருதிப்பலி” என்னும் கட்டுரை அப்சல் குரு விஷயத்தில் பெரும்பாலான ஊடகங்களால் மூடிமறைக்கப்படும் பல முக்கிய அம்சங்களையும் மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் தொடர்ந்து வலியுறுத்தி வரும் கருத்துக்களையும் தொகுத்தளித்தது. போலிஸ் தரப்பில் அப்சலுக்கு நிகழ்த்தப்பட்ட சித்திரவதை, நாடாளுமன்ற தாக்குதல் வழக்கில் அவர் திட்டமிட்டு சிக்கவைக்கப்பட்டது ஆகிய தகவல்களையும் கொடுத்து, அப்சல் பகடைக்காயாகப் பயன்படுத்தப்பட்டதை விரிவாக விளக்கியது.

புதிய தலைமுறை வார இதழில் (21.2.13), “எல்லாவற்றிலும் அரசியலா?” என்ற தலைப்பில் எழுதப்பட்ட தலையங்கம், இந்த தண்டனையை விமர்சிப்பவர்களுக்கு இப்படிப் பதிலளித்தது: “இதே வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்ட பேராசிரியர் ஜிலானி, சவ்கத் ஹூசைன் குரு, அப்சல்(ன்) குரு ஆகிய மூவரையும் போதிய சாட்சியங்கள் இல்லை என உச்சநீதிமன்றம் விடுதலை செய்துவிட்டதையும் கவனிக்க வேண்டும். அவர்களை விடுதலை செய்துவிட்டு அப்சல் குருவை மாத்திரம் தண்டிக்க, உச்சநீதிமன்றத்திற்கு அவர் மீது தனிப்பட்ட காழ்ப்பு ஏதும் இல்லை.”

புதியதலைமுறை அளிக்கும் இந்தச் செய்தி தவறானது. குற்றம் சுமத்தப்பட்டவர்களை விடுவிக்கும்போது அவர் யாராக இருந்தாலும் போதிய ஆதாரங்களோடு குற்றம் நிறுவப்படவில்லை என்கிற அடிப்படையிலேயே விடுவிக்கப்படுகின்றனர். கிலானிக்கும் அப்படித்தான் நடந்தது. சவுகத் குரு தகவலை மறைத்தார் என்கிற குற்றச்சாட்டின் அடிப்படையில் 10 ஆண்டுகள் தண்டனை விதிக்கப்பட்டு, அதை அனுபவித்துவிட்டு 2010 டிசம்பர் மாதம் தான் விடுதலையாகி வெளியே வந்தார். சவுகத்தின் மனைவியும் ஓராண்டிற்குப் பிறகே விடுதலை செய்யப்பட்டார். இதற்கு முரணாக மூவரையும் உச்சநீதிமன்றம் ஒன்றாக விடுவித்துவிட்டதைப் போல புதியதலைமுறை எழுதியிருக்கிறது. மாலன், செய்தித்தாள்களை எல்லாம் புரட்டுவதில்லையா? அல்லது தனது வாசகர்கள் ‘புதிய தலைமுறையைத்’ தாண்டி வேறெதையும் படிப்பதில்லை என்று நம்பிக்கொண்டிருக்கிறாரா?

மேலும், “இன்று அப்சல் குருவின் தண்டனையைக் கண்டிப்பவர்கள் அந்த அப்பாவிக் காவலர்களையும் அந்தத் தோட்டக்காரர் குடும்பத்தினரையும் சற்றேனும் எண்ணிப்பார்க்கவில்லை” என்று வருத்தப்பட்டதோடு, “கொலையிற் கொடியாரை” என்னும் திருக்குறளை எடுத்துக்காட்டி, “கொலை செய்யும் பாதகர்களை அரசன் அகற்றி விடுவது, பயிர்களைக் காக்க களையெடுப்பதப் போன்றது. களை செழிக்க வேண்டும் என்பவர்கள் எதை வேண்டுமானாலும் பேசட்டும், நாம் பயிர் செழிக்கப் பாடுபடுவோம்” என்று தன்னை நியாயப்படுத்தியது.

மனித உரிமைக்காகக் குரல் கொடுக்கும் யாருமே, உயிர்ப்பலி வாங்கும் இப்படியான தீவிரவாதத் தாக்குதல்களை ஆதரிக்கவில்லை. உண்மைக் குற்றவாளிகளைக் காப்பாற்றுவதற்காக அப்சல் குரு போன்ற அப்பாவிகளைக் காவு கொடுப்பதைப் பற்றித்தான் இங்கு முதன்மையாக விமர்சிக்கிறார்கள். இந்த அம்சத்தைத் திட்டமிட்டு மறைக்கும் ‘புதிய தலைமுறை’ மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் எல்லாம் ஏதோ தீவிரவாதத்தைக் கண்மூடித்தனமாக ஆதரிப்பதைப் போன்ற பிம்பத்தை ஏற்படுத்துகிறது. புதிய தலைமுறையின் இன்றைய ஆசிரியர் மாலன் குமுதத்தில் ஆசிரியராக இருந்தபோது ராஜிவ் கொலை வழக்கில் மரண தண்டனைகள் விதிக்கப்பட்டதைக் கேட்டுக் குதூகலித்து ‘தூக்கு மரத்தின் லீவர் இழுபடும் கிளிக் சத்தம் விரைவில் கேட்கும்’ என்கிற ரீதியில் எழுதிய கட்டுரை கடுமையான விமர்சனத்திற்குள்ளானது எண்ணத்தக்கது.

ஜூனியர் விகடன் இதழில் (17.2.13) வெளிவந்த, “தொழுகை, டீ, சிரிப்பு” என்ற கட்டுரை, அப்சல் குருவைத் தீவிரவாதியாக முன்னிறுத்தி, “பழ வியாபாரி வேடத்தில் ஜெய்ஷ் இ முகமது தீவிரவாதிகள் தங்க வீடு ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தார். ஆயுதங்களையும் வெடிமருந்துகளையும் காஷ்மீரில் இருந்து கொண்டுவந்து அவர்களுக்கு உதவி செய்திருக்கிறார்” என்று காவல்துறைச் செய்திகளை மட்டுமே சொல்லி இந்த தூக்கு தண்டனையை ஆதரித்தது.

ஆக, அப்சல் குறித்த முழு உண்மைகளை அறிய விரும்பாமல் அல்லது அறிவிக்க விரும்பாமல், நடுநிலையில் இருந்து நழுவியே பெரும்பாலான வாரப் பத்திரிக்கைகளும் இயங்குகின்றன என்பதை மேற்கூறியவற்றிலிருந்து அறியமுடிகிறது. இந்த ஆபத்தான ஊடகப்போக்கு வருந்தத்தக்கது; கண்டிக்கத்தக்கது.

அப்சல் குரு: இரண்டாவது முறை தூக்கிலிட்ட நாளிதழ்கள்

By
மீனா
-

நாடாளுமன்றத் தாக்குதல் வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்ட முகமது அப்சல் குருவின் கருணை மனு நிராகரிக்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்து 9.2.13 அன்று காலை 8 மணியளவில் திகார் சிறையில் ரகசியமாக அவர் தூக்கிலிடப்பட்டார். பரவலான ஊடக கவனத்தைப் பெற்ற இந்நிகழ்வு, அனைத்து நாளிதழ்களிலும் (10.2.13) முதன்மைச் செய்தியாக வெளிவந்தது.

அப்சல் குருவின் மரணத்தையொட்டி இருவேறு தளங்களில் ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட்ட விவாதங்கள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன. ஒருபுறம் அருந்ததிராய், நந்திதா ஹக்சர் உள்ளிட்ட மனித உரிமைச் செயற்பாட்டாளர்கள் அப்சல் குருவிற்கு இழைக்கப்பட்ட சட்டப்பூர்வமான அநீதியைக் கண்டித்துக் குரலெழுப்பியதோடு, இறுதிவரை விசாரணைக்கு உட்படுத்தாமல் மூடிமறைக்கப்பட்ட பல்வேறு ஐயங்கள் பற்றியும் அவை அனைத்தும் அப்சல்குருவின் குற்றமற்ற தன்மைக்கு சாட்சியங்களாக இருந்தது பற்றியும் விரிவாகப் பேசினர். இன்னொருபுறம், பா.ஜ.க., இந்து முன்னணி, பஜ்ரங்தள் உள்ளிட்ட இந்துத்துவக் கட்சிகள் பட்டாசு வெடித்தும் லட்டுகளைச் சுவைத்தும் அப்சல் குருவின் படத்தைத் தீ வைத்து எரித்தும் மரணதண்டனையைக் கொண்டாடினர். பகுஜன் சமாஜ், சமாஜ்வாதி, சி.பி.எம் (சீதாராம் யெச்சூரி) ஆகிய கட்சியினர் காங்கிரஸின் ரகசியத் திட்டத்தை ஆதரித்து இந்துத்துவவாதிகளோடு கைகோர்த்தனர்.

பொதுவெளியில் நிகழ்ந்த இந்த இருவேறு விவாதங்களைத் தனது அரசியல் சார்புகளைக் கடந்து நடுநிலையோடு முன்வைத்து, அனைத்து தரப்புக் கருத்துக்களையும் மக்களிடம் கொண்டு சேர்க்க வேண்டியது ஊடகங்களின் இன்றியமையாத கடமை. ஆனால், தூக்கு தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டதை அடுத்துத் தமிழகத்தின் முக்கிய நாளிதழ்களில் வெளியாகிய செய்திகள் பலவும் நடுநிலைத்தன்மைகளைக் கைவிட்டு முழுக்க முழுக்க அரசுத் தரப்பு மற்றும் இந்துத்துவ அமைப்புகளின் சார்பாக நின்று அப்சல் குருவின் மரணத்தைக் குதூகலித்துக் கொண்டாடின.

அப்சல் குருவின் குடும்பத்தினருக்குக் கூட அறிவிக்காமல் ரகசியமாகத் தூக்கிலேற்றியது, காஷ்மீரில் கைப்பேசி, இணையதள, செய்தித்தாள் சேவைகளை முடக்கியது, டில்லி பத்திரிக்கையாளர் இப்திகார் கிலானியை சட்டவிரோதமாக வீட்டுக்காவலில் வைத்தது உள்ளிட்ட மக்கள் விரோதச் செயல்களைக் குறைந்தபட்சம் ஓரிரு வரிகளில் கூடக் கண்டிக்காமல் அரசுத்தரப்பின் அறிக்கைகளை அப்படியே செய்திகளாக வெளியிட்டிருந்தன.

அப்சல் குருவிற்கு மரணதண்டனை உறுதி செய்யப்பட்ட நாளிலிருந்தே, ‘அப்சலைத் தூக்கிலிடாதே’ என்னும் முழக்கம் மனித உரிமை ஆர்வலர்களால் முன்வைக்கப்பட்டது மட்டுமின்றி, இந்த வழக்கில் அப்சல் மிகக்கொடூரமான சித்திரவதைகளுக்கு ஆளாக்கப்பட்டு குற்றத்தை ஒப்புக்கொள்ள வைக்கப்பட்டார் என்பதையும் அவருக்கென நியமிக்கப்பட்ட வழக்குரைஞர் அப்சலை ஒருமுறை கூட நேரில் சந்திக்காமல் நீதி முறைகளை குழிதோண்டிப்புதைத்தார் என்பதையும் அரசு, காவல்துறை, நீதிமன்றங்கள், இந்துத்துவப் பாசிசம் எல்லாமாகச் சேர்ந்து திட்டமிட்டு அப்சல் மீது இந்த அபாண்டப் பழியைச் சுமத்தின என்பதையும் தெளிவாக ஆதாரங்களோடு முன்வைத்தனர். ஆனால், இவற்றையெல்லாம் ஒரு பொருட்டாகவே கருதாத ஊடகங்கள், தமது ஒரு தலைபட்சக் கருத்துக்களையே செய்திகளாக வெளியிட்டுள்ளன. அப்சல் பாகிஸ்தானிலிருந்து திரும்பிவந்து காஷ்மீர் சிறப்பு காவல் படையினரிடம் சரணடைந்து அதற்கான சான்றிதழையும் பெற்றிருந்தவர் என்பதை வாய்தவறிக் கூடச் சொல்லிவிடாமல், அப்சலைப் பாகிஸ்தான் தீவிரவாதி என்றே கட்டமைத்தன.

மிகவும் அரிதாக ஒரே ஒரு நாளிதழ் மட்டுமே இவற்றைக் கேள்விக்குள்ளாக்கும் பல்வேறு கோணங்களைக் கொண்ட கட்டுரைகளை வெளியிட்டதோடு தனக்குரிய ஊடகப் பொறுப்பின் அடிப்படையில் இந்த ரகசிய தூக்கு தண்டனை மற்றும் மக்கள் விரோதச் செயல்களைக் கண்டித்து தலையங்களையும் எழுதியிருந்தது. 10.2.13., 11.2.13., 12.2.13 ஆகிய மூன்று நாட்களில் தமிழகத்தின் முக்கிய நாளிதழ்களில் வெளியான அந்தச் செய்திகளின் தொகுப்பு இங்கே :

தினமணி

“அப்சல் குரு தூக்கிலிடப்பட்டார்” என்று தலைப்புச் செய்தி வெளியிட்ட தினமணி, அப்சல் குருவை ‘ஜெய்ஷ்–இ முகமது பயங்கரவாதி’ என்று முத்திரை குத்தியது. அவரின் வாழ்க்கைப் பாதையைக் குறித்து தினமணி விளக்கிய கதை, சிறப்பு அதிரடிப் படையினரின் அறிக்கைகளையும் மிஞ்சும் வகையில் இட்டுக்கட்டப்பட்டிருந்தது.
அதிக அளவு பணம் அளிப்பதாக பயங்கரவாதிகள் உறுதியளித்ததால், எல்லையைத் தாண்டி ஜெய்ஷ் – இ – முகமது பயங்கரவாதிகளுடன் அப்சல் இணைந்ததாகவும் அங்கு துப்பாக்கி, வெடிகுண்டுகள் உள்ளிட்ட ஆயுதங்களைக் கையாள்வதற்கு அவருக்குப் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டதாகவும் பின்னர் பயங்கரவாதிகளின் ஒரு குழுவிற்குத் தலைமையேற்று காஷ்மீருக்குத் திரும்பிய அப்சல், அங்கு பழங்களை வாங்கி விற்கும் கமிஷன் ஏஜெண்டாக தொழில் செய்து கொண்டே மறைமுகமாக பயங்கரவாதத்தின் ஏஜெண்டாக செயல்பட்டார் என்றும் இதற்காக தில்லிக்குப் பலமுறை பயணம் மேற்கொண்டார் என்றும் அந்தக் கதை தொடங்கியது.

மேலும், அப்சல் குருவின் மீது வைக்கப்பட்டுள்ள குற்றச்சாட்டுகளெல்லாம் பல்வேறு முறை அவரே ஒப்புக்கொண்ட உண்மைகள் தான், அப்சலின் குற்றம் சந்தேகமின்றி நிரூபிக்கப்பட்ட ஒன்று, இந்தக் கூட்டுச் சதியில் அவர் முக்கிய பங்காற்றினார் என்றெல்லாம் ஒரு அரசுத் தரப்பு வழக்கறிஞராகவே நின்று விளக்கமளித்தது. நாடாளுமன்ற தாக்குதல் வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டு, பின்னர் குற்றமற்றவர் என நிரூபிக்கப்பட்டதால், டில்லி உயர்நீதிமன்றத்தால் விடுதலை செய்யப்பட்ட (உச்சநீதிமன்றம் என தினமணி தவறுதலாகக் குறிப்பிட்டிருந்தது) பேராசிரியர் கிலானி அவர்களைப் பற்றிச் சொல்லும்போது, அவர் விடுவிக்கப்பட்டதற்குக் காரணம், அவரது குற்றத்தை நிரூபிக்க போதிய ஆதாரம் இல்லாதது தான் – அதாவது அவர் குற்றவாளி தான் என்னும் பொருளில் – கொஞ்சமும் நா கூசாமல் எழுதியது. குற்றம் சுமத்தப்பட்ட யாரை விடுதலை செய்யும்போதும் குற்றம் உறுதியாக நிறுவப்படவில்லை என்று சொல்லித்தான் விடுதலை செய்வார்கள். இதன் பொருள், அவர் மீது ஆதாரம் இல்லை என்பதன்று ; அவர் குற்றவாளியே இல்லை என்பதுதான். ஆனால், தினமணி குற்றத்தை நிரூபிக்க ஆதாரம் இல்லை என்று சொல்லி அதன்மீது வேறொரு பொருளைத் திட்டமிட்டுக் கட்டமைத்தது.

11.2.13 அன்று, “இதில் என்ன சர்ச்சை” என்ற தலைப்பில் ஒரு தலையங்கம் வெளியிட்டது. “பத்து ஆண்டுகள் தள்ளிப் போடப்பட்ட தண்டனையை திடீரென்று ஏன் நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று கேள்வி எழுப்புவதும் தூக்கு தண்டனை மனிதாபிமானமற்ற செயல் என்று வாதம் செய்வதும் உடலை உறவினர்களிடம் தராமல் சிறை வளாகத்திலேலேயே அடக்கம் செய்திருக்கக்கூடாது என்று எதிர்ப்புத் தெரிவிப்பதும் தேவையற்றவை என்பது நமது கருத்து” என்று கூறிய அத்தலையங்கம், அப்சல் குரு போன்ற தீவிரவாதிகளின் குற்றத்திற்கு வலுவான ஆதாரம் கிடைப்பது அரிது, கிடைப்பதை வைத்துக்கொண்டு தான் தண்டனை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று சொல்லியதோடு இறுதியாக, “ரகசியமாக அப்சல் குருவைத் தூக்கில் போடுவானேன் என்பதை சர்ச்சையாக்கி ஒரு தீவிரவாதியைத் தியாகியாக்கிவிட வேண்டாம். அது தேசத் துரோகம் என்பதை அப்சல் குருவுக்கு ஆதரவு தெரிவிப்பவர்கள் உணர்ந்தால் நல்லது. தீர்ப்பு நிறைவேற்றப்பட்டிருக்கிறது. அத்துடன் நிறுத்திக்கொள்வோம்” என்று சொல்லி, இது தொடர்பாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட நியதிகளையும் கருத்தொருமிப்புகளையும் மனிதாபிமான நோக்கில் நின்று விவாதிப்பதையே “தேசத்துரோகம்” என்று பீதியைக் கிளப்பி அடக்க முயற்சித்தது.

தீவிரவாதத்தை உரிய ஆதாரங்களுடன் நிரூபிக்க முடியாவிட்டாலும்,கிடைப்பவற்றை வைத்து அவர்களை ஒழித்துக்கட்டி தேசத்தைக் காப்பாற்றியே தீர வேண்டும் என்று தனது “தேசபக்தியை” வெளிக்காட்டும் இதே தினமணி, கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்பு, உள்துறை அமைச்சர் சுஷில்குமார் ஷிண்டே தனக்குக் கிடைத்த ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் பா.ஜ.க.வும் ஆர்.எஸ்.எஸ் அமைப்பும் இந்து தீவிரவாதத்தைப் பரப்புகின்றன எனக் குற்றம் சாட்டியபோது, “நாட்டின் உள்துறை அமைச்சரான ஷிண்டே இவ்வாறு பேசியிருப்பது மிகப்பெரும் தவறு. பாரதிய ஜனதா கட்சியும், ஆர்எஸ்எஸ் இயக்கமும் ஹிந்துத் தீவிரவாதிகளை உருவாக்கும் அமைப்புகள் என்றால், தக்க ஆதாரங்களைக் காட்டி, அதனை முறைப்படி நிரூபித்து, மத்திய அரசு தகுந்த நடவடிக்கை எடுப்பதை யாரும் குறை சொல்ல மாட்டார்கள். ஆனால் வாய் புளித்ததோ மாங்காய் புளித்ததோ என்கின்ற பேச்சாக மட்டுமே இருக்குமானால், ஷிண்டே இனியும் உள்துறை அமைச்சர் பதவியில் நீடிக்கத் தகுதியற்றவர்” என்று சொல்லி கொதித்தெழுந்தது நினைவிற்குரியது.

தினத்தந்தி

“பாராளுமன்ற தாக்குதல் தீவிரவாதி அப்சல் குரு தூக்கில் போடப்பட்டார்” என்று தலைப்புச் செய்தியிலேயே அப்சலைத் தீவிரவாதியாய் அறிவித்த தினத்தந்தி, “யார் இந்த அப்சல் குரு” என்ற தலைப்பில் வெளியிட்ட முதல் பக்கக் கட்டச்செய்தியில் அப்சலின் வாழ்க்கைக் குறிப்பை இப்படிச் சித்தரித்தது : (புனிதப்போரில் பங்கெடுப்பதற்காகவும் பணத்திற்காகவும்) அப்சல் குரு, ஜம்மு – காஷ்மீர் விடுதலை முன்னணியில் சேர்ந்தார். எல்லை தாண்டிச் சென்று தீவிரவாதப் பயிற்சி பெற்றார். ஜெய்ஷ்–இ முகமது, லஷ்கர்–இ தொய்பா ஆகிய இரு தீவிரவாத இயக்கங்களும் இணைந்து நடத்திய பாராளுமன்ற தாக்குதல் சதித்திட்டத்தில் முக்கிய பங்காற்றினார். அதன் பலன் தான் மரணதண்டனை.”

12.2.13 அன்று, “நீதியின் நீண்ட பயணம்” என்ற தலைப்பில் வெளியிட்ட தலையங்கத்தில், 2001 ஆம் ஆண்டில் இருந்து 2013 ஆம் ஆண்டு வரை நீதிக்கான ஒரு நெடும் பயணத்தை நடத்திய இந்த வழக்கில் தற்போது தண்டனை அளிக்கப்பட்டதன் மூலம் நீதி கிடைத்திருப்பதாகவும் இந்த தண்டனையை ஒட்டி நாடு முழுவதும் தூக்கு தண்டனை வேண்டுமா? வேண்டாமா? என்ற சர்ச்சை கிளம்பி இருப்பதாகவும் கூறிய தினத்தந்தி, “தூக்கு தண்டனை வேண்டுமா? வேண்டாமா? என்பது பாராளுமன்றம் முடிவு செய்யவேண்டிய காரியமாகும். ஆகவே, இதற்கு உரிய விவாதத்தை பாராளுமன்றம் தான் மேற்கொள்ள வேண்டுமே தவிர காவல்துறையோ, நீதிமன்றமோ, ஏன் ஜனாதிபதியோ இதில் எதுவும் செய்ய முடியாத நிலைமை இருக்கிறது” என்று முடித்திருந்தது. ‘சனநாயகத்தின் நான்காவது தூண்’ என்று வர்ணிக்கப்படும் ஊடகங்கள், தமது அரசியல் சார்புகளுக்காக, ‘இதில் என்ன சர்ச்சை’ ‘இதன் மீது என்ன விவாதம்’ ‘பாராளுமன்றம் பார்த்துக் கொள்ளும்’ என்று சொல்லி மக்களின் வாயை அடைக்கும் அளவிற்கு அறமிழந்து போவதை என்னவென்று சொல்வது??

தினமலர்

“தூக்குல போட்டாச்சு” என்று தலைப்புச் செய்தியிலேயே நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்ட தினமலர், அரசுத் தரப்புச் செய்திகளை எந்த விமர்சனத்திற்கும் இடமில்லாமல் அச்சிட்டிருந்தது. இந்தத் தண்டனை இவ்வளவு தாமதமாய் நிறைவேற்றப்பட்டது என்பதற்கு அப்பால் தினமலர் இதழுக்கு இருந்த இன்னுமொரு பெரிய சோகம் அப்சலைக் கைது செய்த காவல் படை அதிகாரிகள் ராஜ்பீர் சிங்கும் மோகன்சந்த் சர்மாவும் இந்த மரண தண்டனையைப் பார்த்து புளகாங்கிதப்பட முடியவில்லை என்பதுதான். “2008 ஆம் ஆண்டு குர்காவ் நகரில் ஒரு ரியல் எஸ்டேட் அதிபர் சுட்டதில் ராஜ்பீர் சிங் இறந்தார். அதே ஆண்டு நடந்த டில்லி பத்லா ஹவுஸ் என்கவுண்டரில் இன்ஸ்பெக்டர் மோகன்சந்த் பலியானார்” என்பதைக் குறிப்பிட்டு, “அப்சலைக் கைது செய்த போலிஸ் அதிகாரிகள், தூக்கு பார்க்க முடியாத சோகம்” என்ற தலைப்பில் அரைப்பக்க அளவிற்கு வெளியிட்டது.அதில், 42 பேரை என்கவுன்டரில் சுட்டுத்தள்ளியுள்ள ராஜ்பீர் சிங்கிற்கு “என்கவுன்டர் கிங்” என்று பட்டமளித்தும் (10 ஆண்டுகளில்) 35 பேரை என்கவுன்டரில் போட்டுத்தள்ளிய மோகன்சந்த் சர்மாவை “புலனாய்வு நிபுணர்” என்று பெருமைப்படுத்தியும் அழகுபார்த்தது தினமலர். மேலும் இச்செய்திக்குறிப்பில் தாக்குதல் வழக்கு குறித்து விவரிக்கப்பட்ட ‘த்ரில்லிங்’ ஸ்டோரியானது, ‘தினமலர்னா சும்மாவா?’ என்கிற ரீதியில் தினமணி, தினத்தந்தியின் கதைகளை எல்லாம் தூக்கிச் சாப்பிட்டது.

“தாக்குதல் நடத்துவதற்கு நோட்டம் பார்ப்பதற்காக ஒரு கறுப்பு பைக்கை 20 ஆயிரம் கொடுத்து அப்சல் வாங்கினான். அந்த பைக்கில் அப்சலும் சவுகத்தும் சென்று பார்லிமென்டை பலமுறை சுற்றி வந்து நோட்டம் விட்டனர். பின்னர் தீவிரவாதிகளுக்காக மொபைல் ஃபோன்கள், சிம்கார்டுகள், கார்கோ டிரவுசர்கள், டி – ஷர்ட்டுகள், ஷூக்கள்… வாங்கினர்.. 3 போலிஸ் சீருடைகளையும் வாங்கினர்.. வெள்ளை அம்பாசிடர் கார் வாங்கினர்.. 2001 டிசம்பர் 13 ஆம் தேதி காலை அப்சல், கிலானி, சவுகத், தீவிரவாதிகள் 5 பேர் ஆகிய 8 பேரும் சந்தித்துப் பேசினர். அப்போது அப்சலிடம் 10 இலட்சம் பணத்தையும் லேப்டாப்பையும் தீவிரவாதிகளின் தலைவன் முகமது கொடுத்தான். பணத்தை அப்சல் வைத்துக்கொள்ளலாம் என்றும் லேப்டாப்பைக் காசி பாபாவிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும் என்றும் முகமது கூறினான்…” என்று மனம் போன போக்கில் – முறையாக விசாரிக்கப்பட்டு நிரூபிக்கப்படாத போலிஸ் தரப்பு குற்றச்சாட்டுகளை – உண்மைச் செய்திகள் என்ற போர்வையில் வெளியிட்டது. கிலானி நிரபராதி என்ற அடிப்படையில் தான் விடுதலை செய்யப்பட்டார். ஆனால் அவரும் தீவிரவாதிகளோடு சதித்திட்டத்தில் பங்கெடுத்தார் என்று செய்தி வெளியிடுகிறது தினமலர். இதன்மூலம், ஒரு குற்றவாளி தவறுதலாக விடுதலை செய்யப்பட்டார் என்கிற பிம்பத்தை பொதுமக்களிடம் மிகத் தெளிவாகக் கட்டமைக்கிறது. நந்திதா ஹக்சர் உள்ளிட்ட கிலானியின் வழக்கறிஞர்கள், பல்வேறு எதிர்ப்புகளுக்கும் மிரட்டல்களுக்கும் அப்பால் உயிரைப் பணயம் வைத்து நிரூபித்த உண்மையை, மயிரளவும் பொருட்படுத்தாமல், கைக்கு வந்ததை எல்லாம் செய்தியாக்கி வெளியிடும் இந்த இதழியல் அராஜகம் வன்மையாகக் கண்டிக்கத்தக்கது.

போலிஸ் அதிகாரிகள் ராஜ்பீர் சிங்கும் மோகன் சந்த் சர்மாவும் அப்சலின் மரணத்தைப் பார்க்க உயிரோடு இல்லை என்பதை, மிகப்பெரிய அனுதாபத்தோடு வெளியிட்டிருக்கிற தினமலர் அவர்கள் இருவரையும் ஏதோ தேசத்தைக் காப்பாற்றிய தியாகிகளைப் போல முன்னிறுத்தியிருக்கிறது. ராஜ்பீர் சிங், மோகன்சந்த் சர்மா இருவரும் நாடாளுமன்ற வழக்கிற்காக காஷ்மீரில் வைத்து அப்சலைக் கைது செய்தவர்கள். ‘என்கவுன்டர் கிங்’காகிய ராஜ்பீர் சிங், பணத்திற்காக யாரையும் என்கவுன்டரில் போட்டுத் தள்ளுபவன். அதன்மூலம் வரும் வருமானத்தை ரியல் எஸ்டேட்டில் முதலீடு செய்தான். வியாபாரத்தில் ஏற்பட்ட பிரச்சினை காரணமாக, ஒரு ரியல் எஸ்டேட் அதிபர் சுட்டதில் செத்துப்போனான்.

‘பத்லா ஹவுஸ்’ என்கவுன்டர் என்பது, கைகளில் ஆயுதங்கள் ஏதுமில்லாத இரண்டு நிராயுதபாணியான இளைஞர்கள் மீது நடத்தப்பட்ட போலி என்கவுன்டர். இதில் மோகன்சந்த் சர்மா பலியானான் என்று சொல்வது அபத்தமானது. இன்னமும் விடையறியப்படாத அந்த வழக்கில், மோகன்சந்த் உள்முரண்பாடுகள் காரணமாக, சக காவல் துறையினராலேயே சுட்டுக் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம் என்ற ஐயமும் இருக்கிறது.
காவல்துறையின் இந்த மறுபக்கங்களை எல்லாம் மூடிமறைத்து, நீதி விசாரணைகளின் ஒருபக்கச் சார்புகள் மீது எந்தக் கேள்விகளையும் எழுப்பாமல், தமது இந்துத்துவ அரசியலை ஊடகங்கள் இப்படி வெளிப்படையாகக் கக்கும் போக்கு ஆபத்தானது.

THE NEW INDIAN EXPRESS

‘13/12 முதன்மைக் குற்றவாளி அப்சல் குரு தூக்கிலிடப்பட்டான்’ என்று தலைப்புச் செய்தி வெளியிட்ட எக்ஸ்பிரஸ், அப்சலை ஜெய்ஷ் – இ – முகமது தீவிரவாதியாக முன்னிறுத்தியது. தாக்குதலில் நேரடியாகப் பங்கேற்காதபோதும் அப்சலுக்குத் மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டதற்கான நியாயமான காரணங்களாகப் போலிஸ் தரப்பு சொல்லிய செய்திகளை அப்படியே ஒப்பித்திருந்தது. அந்த நியாயமான காரணங்களுள் ஒன்று, தீவிரவாதிகளுடனும் மற்ற குற்றவாளிகளான கிலானி, சவுகத் ஹூசைன், அப்சான் குரு ஆகியோருடனும் அப்சல் மட்டுமே தொடர்பில் இருந்தார் என்பது. கிலானியை மீண்டும் குற்றவாளிக் கூண்டில் ஏற்றும் விஷமத்தனத்தில் இவர்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைவது கவனிக்கத்தக்கது.

11 ஆம் தேதி எழுதப்பட்ட, “தீவிரவாதம் எந்த நிறத்தில் இருந்தாலும் சமரசம் வேண்டாம்” (No Compromise on terror of any colour) என்ற தலையங்கத்தில், தேவையற்ற நீண்டகாலத் தாமதத்திற்குப் பிறகு நிறைவேற்றப்பட்ட இந்த தண்டனையை, இந்த தேசமும் அரசியல் ரீதியாக வேறுபட்டிருப்பவர்களும் ஒன்றிணைந்து ஒரே குரலில் ஆதரிக்க வேண்டும் என்று வேண்டுகோள் விடுத்தது. மனித உரிமைகள் என்கிற பெயரில் முதலைக்கண்ணீர் வடிப்பவர்கள், தீவிரவாதிகளால் கொலை செய்யப்பட்ட மற்றும் காயமடைந்த அப்பாவி குடிமக்களின் உரிமைகளைப் பற்றி வசதியாக மறந்துவிடுகிறார்கள் என்று அங்கலாய்த்தது.
இறுதியாக, தீவிரவாதத்திற்கு இன்னும் வலிமையான செய்தியை அரசு சொல்ல விரும்பினால், தற்போது தூக்குத் தண்டனைக்காகக் காத்திருக்கும் மற்ற தீவிரவாதிகள் மீது எந்தவித பரிவோ, அச்சமோ இல்லாமல் உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டும் – அதாவது தாமதப்படுத்தாமல் தூக்கிலிடவேண்டும் என்று அடுத்து முழக்கங்களுக்குத் தூபம் போட்டது.

தலைமை ஆசிரியர் பிரபு சாவ்லா எழுதிய “Noose You Can Use : Shinde Takes On Opposition, One Hanging at a Time” என்னும் கட்டுரை, ஷிண்டேவின் பராக்கிரமங்களை எல்லாம் விதந்துரைத்து, அவரைப் புகழ்ந்து தள்ளியது. ஒரே ஒரு கையெழுத்தின் மூலம் பா.ஜ.க.வை நிராயுதபாணியாக்கிவிட்டார் என்றும் ஜெய்ப்பூர் மாநாட்டில் வாய்தவறி உளறிவிட்ட போதிலும் அப்சலைத் தூக்கிற்கு அனுப்பியதன் மூலம் ஒரு நடுநிலைத்தன்மையை நிலைநாட்டிவிட்டார் என்றெல்லாம் மெச்சிக்கொண்டது.

அப்சலின் வழக்கு பற்றி பேச வரும்போது, அவருடைய வழக்கு மட்டும் தான் ஆறு வருடங்களுக்கு மேலாக இழுத்தடிக்கப்பட்டுக் கொண்டு வந்தது என்று பச்சைப் பொய்யை பிரபு சாவ்லா உதிர்த்திருக்கிறார். சென்ற ஆண்டு குடியரசுத்தலைவராய் இருந்த பிரதிபா பாட்டில் 35 மரண தண்டனைக் கைதிகளுக்கு கருணை அளித்தார். அதில் 23 பேர் கருணை கோரிய ஆண்டு 1981. அப்சலுக்கு முன்னதாக – ராஜீவ்காந்தி வழக்கில் மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்கள் உட்பட – பலரது மனுக்கள் பல ஆண்டுகளாகக் கிடப்பில் போடப்பட்டிருக்கும் போது, ஏதோ அப்சல் குருவின் வழக்கு மட்டும் தான் இழுத்தடிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது என்பதாக ஒரு முன்னணிப் பத்திரிக்கையின் மூத்த ஆசிரியர் ஒருவரே எழுதுவது, பத்திரிகை அறம் எத்தனை கேலிக்கூத்தாக இருக்கிறது என்பதைத்தான் காட்டுகிறது.

இதற்கும் மேலாக அக்கட்டுரையின் இறுதியில் இப்படிச் சொன்னார் : “கிடைத்திருக்கும் தகவல்களின்படி, ஷிண்டேவின் அடுத்த இலக்கு பல்வந்த் சிங் ரஜோனா, பஞ்சாப் முன்னாள் முதல்வர் பீண்ட் சிங்கைக் கொலை செய்ததற்காக மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டவர். அதேபோல, ராஜீவ்காந்தி வழக்கில் மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்களுக்குத் தூக்கு தண்டனை வழங்குவதற்கான அரசியல் கருத்தொருமிப்பையும் அவர் உருவாக்கிவிட்டார். இவற்றில் அவர் வெற்றியை அடைந்தால், ஒரு உள்துறை அமைச்சராக மதம், சாதி, மாநிலம் என்கிற அடையாளங்களுக்கு அப்பால் பயங்கரவாதத்திற்கு எதிராக இயங்கியர் என்ற நம்பகத்தன்மையை நிறுவுவார்.”

அப்சலின் மரணத்தைக் கொண்டாடிய இதழ்களெல்லாம் குறைந்தபட்சம் வரவேற்பதோடு நிறுத்திக்கொண்டன. ஆனால் இதோடு திருப்தியுராத எக்ஸ்பிரஸ், அடுத்தகட்ட மரணச் சுவைக்காக நாவூறக் காத்திருப்பதும் அதை சாதி, மதம் கடந்த ‘நடுநிலைத்தன்மை’ எனப் பூரிப்பதும் அதன் வன்மத்தை வெளிப்படையாகக் காட்டுகிறது.

TIMES OF INDIA

“தீவிரவாதி அப்சல் குருவின் தூக்கு ஒரு அத்தியாயத்தை முடித்தது” என்ற தலைப்பில் செய்தி வெளியிட்ட டைம்ஸ் இதழ், பிற நாளிதழ்களைப் போலவே காவல்துறைத் தரப்புச் செய்திகளையே கொட்டியிருந்தது. அப்சலின் புகைப்படத்தின் கீழ் “தீவிரவாதத்தின் முகம்” (Face of terror) என்றும் அவரது வழக்கு விவரத்தின் தொகுப்பிற்கு “தீவிரவாதக் காலக்கோடு” (terror timeline) என்றும் தலைப்பிட்டு தனது பங்கைத் தீர்த்துக்கொண்டது.

11 ஆம் தேதி எழுதப்பட்ட, “தயவுசெய்து அரசியலாக்க வேண்டாம்” (No Politics Please) என்ற தலையங்கத்தில், அப்சல் குருவின் வழக்கு “அரிதினும் அரிதான” வகையைச் சார்ந்தது என்றும் இறுதிவரை முறையான நீதிவிசாரணை நடத்தப்பட்டது என்றும் சொல்லியதோடு, குடியரசுத்தலைவர் நிராகரித்த பின்பு, மரணதண்டனையை நிறைவேற்றுவதைத் தவிர அரசாங்கத்திடம் வேறெந்த வாய்ப்பும் இல்லை என்றும் பவ்யம் காட்டியது.

DECCAN CHRONICLE

“அப்சல் தூக்கிலிடப்பட்டான், உடல் திகார் சிறையில் புதைக்கப்பட்டது” என்ற தலைப்பில் முதன்மைச் செய்தி வெளியிட்ட டெக்கன் இதழ், “Afsal’s Hanging brings closure” என்று தலையங்கம் தீட்டியிருந்தது. அதில், இப்படியான குற்றத்திற்கு இந்த உச்சபட்ச தண்டனை தான் அளிக்கவேண்டும் என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இருக்கமுடியாது. இதைஒட்டி காஷ்மீரிலோ அல்லது நாட்டின் வேறுபகுதிகளிலோ வன்முறைகள் நடைபெறலாம் ஆனால், அதை அரசாங்கம் பொருட்படுத்த வேண்டிதில்லை. இந்தியாவின் சனநாயகக் குறியீடான நாடாளுமன்றம் தாக்கப்பட்ட வழக்கில் சட்டத்திற்கு உட்பட்டு இந்த தண்டனையை வழங்குவதைத் தவிர இந்தியாவிடம் வேறு எந்த வாய்ப்பும் இல்லை என்று சொல்லி இந்தத் தூக்கை நியாயப்படுத்தியது.

மொத்தத்தில் இதுவரை பார்த்த செய்திகளில் இருந்து, அப்சல் குரு போன்ற ஒரு காஷ்மீரியின் வாழ்க்கைப் பயணம் எத்தனை துயரம் நிறைந்தது என்பதையும் இந்திய சனநாயகம் அவருக்கு இழைத்த துரோகத்தையும் பின்னுக்குத் தள்ளி அவர் மீது ஒரு முழுமையான தீவிரவாத பிம்பத்தைக் கட்டமைக்க வேண்டும் என்பதே இந்த இதழ்களின் நோக்கமாக இருப்பதை வெளிப்படையாக அறிய முடிகிறது. இதழ்களின் தலையங்கம் என்பது அவைகளின் அரசியலைச் சார்ந்திருப்பது தவிர்க்க முடியாதது. ஆனால், செய்திக் குறிப்புகள் அப்படியானவை அல்ல. அவை நடந்த நிகழ்வுகளின் உண்மைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. நடுநிலையோடு வெளிப்படவேண்டியவை. ஆனால், மேலே கண்டவற்றில் தலையங்கத்திற்கும் செய்திக் குறிப்புகளுக்கும் பெரிய வேறுபாடுகள் இல்லாமல், இரண்டுமே அந்தந்த இதழ்களின் அரசியல் சார்பைப் பொறுத்தே அமைந்துள்ளன. அப்சல் தரப்பு நியாயங்களாக மனித உரிமை அமைப்பினர் சொல்வதை அப்படியே ஊடகங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் எனச் சொல்லவில்லை. ஆனால் மாற்றுக் கருத்துக்களை முற்றிலுமாக மறைத்துவிட்டு புலனாய்வுத் துறையினரின் கருத்துக்களை மட்டுமே ‘நடந்த உண்மைகளாக’ எழுதுவதைத்தான் ஊடக அறமில்லை என்கிறோம்.

மேலும் தலையங்களில் உண்மைக்குப் புறம்பான செய்திகளும் இடம்பெற்றுள்ளன. மரணதண்டனையை வரவேற்பதாகவே இருந்தாலும், குறைந்தபட்ச மனித அறம் அல்லது பத்திரிக்கை அறத்தோடு, அப்சலின் குடும்பத்தினருக்குக் கூட ஏன் தகவல் அளிக்கவில்லை? இறுதியாகச் சந்திக்கக் கூட ஏன் வாய்ப்பளிக்கவில்லை? என்பன போன்ற கேள்விகளைக் கூட இந்த இதழ்கள் எழுப்பவில்லை. ஆனால் இப்படியான சூழலில், இந்த ஆபத்தான போக்கிற்கு நடுவே, “தி இந்து” நாளிதழ் மட்டுமே நடுநிலையோடும், ஊடக அறம் மற்றும் பொறுப்புணர்ச்சியோடும் செய்திகளை வெளியிட்டிருந்தது. (இதைத் தனியே சற்று விரிவாகப் பார்ப்போம்)

அந்நாளிதழைத் தவிர்த்து, மற்ற செய்தி இதழ்கள் இந்துத்துவப் பார்வையில், நடுநிலை தவறி வெளியிட்ட காழ்ப்புகளை ‘கவனிக்கிறோம்’ சார்பில் வன்மையாகக் கண்டிக்கிறோம். ஊடக நடுநிலைமை குறித்த அறிதலையும் விழிப்புணர்வையும் மேற்கூறிய தமிழக நாளிதழ்கள் பெறுவதற்கு முயற்சிக்க வேண்டும்.

மேலும் பார்க்க

இதில் என்ன சர்ச்சை?
No compromise on terror of any colour
No politics please: Afzal Guru’s execution must be seen through a legal prism alone

விடை தெரியாத கேள்விகள் அழகானவை, உரையாடலுக்கு வழிவகுப்பவை

By
அ. மார்க்ஸ்
-

இந்தக் கட்டுரை ‘விஸ்வரூபம்’ பிரச்னை உச்சத்தில் இருந்தபோது ஒரு வாரத்திற்கு முன் தோழர் கவின்மலர் கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்க எழுதினேன். இப்போது ‘இந்தியா டுடே’யில் வெளிவந்துள்ளது. இக்கட்டுரையின் இறுதியில் நான் சொல்லியுள்ளது போலவும் எதிர்பார்த்தது போலவும் பிரச்னை முடிந்து நாளை படம் திரையிடப்பட இருப்பதாக அறிகிறோம். மகிழ்ச்சி.

கமல்ஹாசன் ஒரு படம் எடுத்தார். தொடர்ச்சியாக இதுபோன்ற படங்களால் துயர்தரும் வாழ்வனுபவங்களைச் சந்தித்துக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறுபான்மைச் சமூகம் இப்படமும் தங்களுக்கு எதிரானதாக இருப்பதைக் கண்டு அச்சம் தெரிவித்தது. அரசு தலையிட்டது. பேச்சுவார்த்தைகள் நடந்தன. எல்லோருக்கும் தெரியும். படம் எப்படியும் வெளிவரும் என. அரசுக்கும் தெரியும். கமல்ஹாசனுக்கும் தெரியும். ஏன் முஸ்லிம்களுக்கும் தெரியும்.
இடையே மிக விரிவான விவாதங்கள் நடைபெற்றன. இந்த விவாதம் நிச்சயமாக சமூகத்தின் இது குறித்த கருத்தை அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்த்தியுள்ளது. இருதரப்பு விட்டுக் கொடுத்தல்களுக்குப் பின் படம் இப்போது திரையிடப்பட்டுள்ளது. இதுதான் ஜனநாயகம். எதுவுமே இல்லாமல் இப்படியான படங்கள் தொடர்ந்து எடுக்கப்பட்டு, எவ்விதப் பிரச்னையுமின்றி திரையிடப்படுமானால் அது எப்படிச் சரியாக இருக்கும்? மத்திய சென்சார் போர்ட் அனுமதித்துவிட்டால் அப்புறம் யாரும் வாய்திறக்கக்கூடாது என ஆள்காட்டி விரலை உதட்டில் வைத்து முஸ்லிம்களை நோக்கிக் கறார் பேசுபவர்களை என்னென்பது?

ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் இருக்கும் இன்னொருவரை அடையாளம் காண உதவியது இந்த விவாதத்தின் இன்னொரு பலன். கமல்ஹாசன் ஆதரவாளர்கள் எல்லோரும் சொன்ன ஒரு கருத்து, “இந்த எதிர்ப்பின் மூலம் முஸ்லிம்கள் குறித்த முரட்டுத்தனமானவர்கள் என்கிற பிம்பம் மக்கள் மத்தியில் ஏற்பட்டுள்ளது” என்பது. அப்படியான கருத்தைச் சொல்கிறவர்கள் எல்லாம் இந்தப் பிரச்சினை தொடங்குவதற்கு முதல் நாள் வரை இப்படி இன்று சொல்பவர்கள் எல்லோரும் ஏதோ முஸ்லிம்கள் என்றால் அமைதியானவர்கள் எனக் கருதிக்கொண்டிருந்தது போலவும், இந்த எதிர்ப்பிற்குப் பின்பே முஸ்லிம்கள் பற்றி இப்படி ஒரு கருத்தை உருவாக்கிக் கொண்டதாகவும் சொல்வது எத்தனை அபத்தம்.

முஸ்லிம்களின் பிரச்னைகள் குறித்த எந்தப் பிரக்ஞையும் அற்று அவர்கள் குறித்த எதிர்மறைக் கருத்தை மறைமுகமாகவும் வெளிப்படையாகவும் சுமந்திருந்தவர்கள் தங்கள் வெறுப்பைக் காட்டிக்கொள்ள இந்த வாய்ப்பை இன்னும் ஒரு முறை பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள் என்பதே உண்மை.

‘இந்தியா டுடே’யில் வெளியாகியுள்ள கட்டுரை கீழே:

‘விஸ்வரூபம்’ திரைப்படம் தமிழகத்தில் எதிர்கொள்ளபட்ட விதம் இன்று கருத்துரிமை குறித்த விவாதத்தை மீண்டும் மேலெழுப்பியுள்ளது. மத்திய மாநில அரசுகளுக்கிடையேயான மோதலாகவும் இது மாறியுள்ளது. தான் தணிக்கை செய்து அனுமதித்துவிட்டால் பின் மாநில அரசு என்ன பிரச்னை வந்தாலும் அந்தப் படத்தைத் திரையிட்டே ஆகவேண்டும் என்கிற அளவில் இருக்கும் சட்டத்தை மத்திய அரசு திருத்தத் துணிந்துள்ளது.

இன்னொருபக்கம் அறிவுஜீவிகள் முழுமையான கருத்துச் சுதந்திரம், அதிலும் கலைப் படைப்புகளுக்குத் தடையற்ற கருத்துச் சுதந்திரம் கோருகின்றனர்.

கலைஞர்களுக்கு மட்டுமல்ல, சாதாரணக் குடிமக்களுக்கும் கூடத் தடையற்ற கருத்துச் சுதந்திரம் இருக்க வேண்டும் என்பதை ஜனநாயகத்தில் நம்பிக்கையுள்ள யார்தான் மறுக்க முடியும்? அதே நேரத்தில் ஒருவருடைய கருத்துச் சுதந்திரம் தனது வாழ்வுரிமையைப் பறிக்கிறது என இன்னொருவர் குரல் எழுப்பும்போதுதான் பிரச்னை எழுகிறது. அரசுகள் இதைத் தமக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டு உள்ளே நுழைகின்றன.

இப்படியான நிலை வரும்போது தடையற்ற கருத்துச் சுதந்திரத்தின் எல்லை எதுவென்ற இதுவரைக்கும் விடை கண்டுபிடிக்க இயலாத கேள்வி மீண்டும் மேலெழுகிறது. பல்வேறு கருத்துகளும் நம்பிக்கைகளும் அடையாளங்களும் பண்பாடுகளும் சஞ்சரிக்கும் களமாகச் சமூகம் விளங்குகையில் இதுபோன்ற விடை தெரியாத கேள்விகளும் இருக்கத்தான் செய்யும் என்பதை நாம் முதலில் ஏற்கவேண்டும். இறுதி விடை என ‘இது’ அல்லது ‘அதை’ முன்வைக்காத வரைதான் அங்கு ஜனநாயகம் நிலவ முடியும். ஏதொன்றையும் இறுதித் தீர்வாக முன்வைக்கும்போது அது ஏதோ ஒருவரின் உரிமையை ஒடுக்குவதாகவே அமையும்.

தமிழக அரசு விஸ்வரூபத்திற்கு விதித்துள்ள தடை கலைப் படைப்பின் முழுமையான கருத்துச் சுதந்திரத்தை மறுக்கிறது என்கிற குரலை இன்று வலிமையாய் ஒலிப்பவர்கள் அனைவரும் ஓரம்சத்தில் இறுக்கமான மௌனம் கடைப்பிடிப்பதை கவனிக்கலாம். முஸ்லிம்கள் இதுபோன்ற சூழல்களில் வெளிப்படுத்தும் அச்சத்தில் நியாயம் இருக்கிறதா இல்லையா என்பதுதான் அது. கூர்ந்து கவனித்தால் அது நியாயம் இல்லை, அப்படியான ஒரு பிரச்னையே அவர்களுக்கு இல்லை, அவர்கள் முரட்டுத்தனமாகவும் முட்டாள்தனமாகவும் எதிர்ப்புக் காட்டுகின்றனர் என்பதே அவர்களின் கருத்தாக இருப்பதைக் காணலாம்.

முஸ்லிம்கள் என்றாலே தீவிரவாதிகள் என பக்கத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு முஸ்லிமையும் ஐயத்துடன் நோக்கக்கூடிய நிலை தொண்ணூறுகளுக்குப் பின் இங்கு உருவாகியுள்ளதை யார் மறுக்க இயலும்? அப்படியானதற்கு பால்தாக்கரேக்களும் பிரவீன் தொகாடியாக்களும் உமிழ்ந்த வெறுப்புப் பேச்சுகள் மட்டுமா காரணம்? சொல்லப்போனால் அவர்களின் பேச்சுகள் அவர்களது இயக்கத்தைத் தாண்டிப் பெரிய அளவில் பொதுப்புத்தியில் பாதிப்பு ஏற்படுத்துவதில்லை. பொதுப்புத்தியில் முஸ்லிம்கள் குறித்த எதிர்மறைப் பிம்பம் ஏற்படுத்தப்பட்டிருப்பதில் ஊடகங்களுக்குத்தான் பெரிய பங்குள்ளது. குறிப்பாகத் தொண்ணூறுகளுக்குப் பின் வெளிவந்து கொண்டுள்ள திரைப்படங்களுக்கு மிக முக்கியமான பங்குள்ளது.

அற்புதமான ஆக்கங்கள் உள்ளிட்ட எந்தக் கலைப்படைப்பிற்கும் ஒரு பிரச்சார மதிப்பும் உண்டு என்பதை நாம் மறந்துவிடலாகாது. மனிதருள் பொதிந்துள்ள மேன்மையான பண்புகளைத் தட்டி எழுப்புபவைதான் உன்னதக் கலைப்படைப்புகள். அற்ப உணர்வுகளை உசுப்பிவிட்டுக் காசு பார்க்கும் வணிகத் திரைப்படங்கள் இன்னும் ஆபத்தானவை என்பதை மறந்து விடக்கூடாது. ‘ரோஜா’ திரைப்படத்தைப் பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்தவர்கள் திரையரங்கு வாசலில் பாகிஸ்தான் தேசியக் கொடியை எரித்துச் செய்த வன்முறையும் இன்று விஸ்வரூபம் திரைப்படத்தில் திருக்குர்ஆனை ஓதித் தொழுதுவிட்டுச் சென்று பயங்கரவாதச் செயல்களைச் செய்பவர்களைக் கமல்ஹாசன் துவம்சம் செய்யும்போது திரையரங்கினுள் எழும் ஆர்ப்பாட்டங்களும் எதைக் காட்டுகின்றன? இப்படியாகக் கட்டமைக்கப்படும் வெறுப்பு யார்மீது கவியப் போகிறது?

முஸ்லிம்களின் அச்சம் நூறு சதம் நியாயமானது என்பதை நாம் முதலில் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். எத்தனை முறை அவர்கள் பொறுத்துப் பொறுத்துப் போயுள்ளனர். ஒரு பெரும்பான்மைச் சமூகத்தின் பெயரால் எழுப்பப்படும் கருத்தியல் வன்முறையை கருத்தியலாலேயே எதிர்கொள்ளுங்கள் என ஒரு சிறுபான்மைச் சமூகத்திற்கு அறிவுரை சொல்பவர்களுக்கு நெஞ்சில் ஈரமுண்டு என நாம் நம்ப இயலுமா? வன்கொடுமைத் தடுப்புச் சட்டம் மத வன்முறைத் தடுப்புச்சட்டம் முதலான சிறப்புச் சட்டங்கள் பெரும்பான்மையினரின் சில அடிப்படை உரிமைகளை மறுக்கின்றன என அவற்றை ஒழிக்க வேண்டும் எனச் சொல்ல முடியுமா?

சொல்லுவார்கள். ராமதாஸ்கள் சொல்லத்தானே செய்கிறார்கள்.

இன்று உருவாகியுள்ளது போன்ற ஒரு முரண் எழும்போது அதில் தலையிட வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் அரசுக்கு உருவாவதை எப்படி மறுக்க இயலும். அந்தத் தலையீடு என்பது தன்னிச்சையான நிரந்தரத் தடை என்பதாகவன்றி இன்னும் ஒரு விரிந்த சிந்தனையாளர்கள், நடுநிலையாளர்கள், வல்லுநர்கள் அடங்கிய குழுவின் ஆலோசனையைக் கேட்டல் என்பதுபோல சில திருத்தங்களை வேண்டுமானால் முன்மொழியலாம். எப்படியானபோதிலும் அரசுத் தலையீடு என்பதில் அதிகாரத்தின் நலனே முன்நிற்கும் என்பது உண்மைதான். ஜனநாயகம் என்பது என்றைக்குமே மக்களுக்கு முழுமையாகக் கையளிக்கப்பட்டுவிடுகிற ஒன்றல்ல. ஜனநாயகம் என்பது ஜனநாயகத்திற்கான போராட்டம்தானே.

ஏதோ சில பேச்சுவார்த்தைகள், விட்டுக்கொடுத்தல்கள் ஆகியவற்றின் விளைவாக சற்றுக் காலதாமதமாகியேனும் விஸ்வரூபம் திரைக்கு வரும் என்றுதான் நம்புகிறேன். ஆனால் இந்த எழுச்சி எதிர்காலத்தில் கமல்ஹாசன்களுக்கும் மணிரத்தினங்களுக்கும் ஒரு பாடமாக அமையும், அமையவேண்டும்.

நன்றி: இந்தியா டுடே.

சிதம்பரம் கோவில் – உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்பும் ஊடக அவதானிப்பும்

By
தினேஷ்
-

சிதம்பரம் நடராஜர் கோவில் வழக்கில் உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்பின் அடிப்படையில் “கோவில்களை அரசின் கட்டுபாட்டில் இருந்து விடுதலை செய்ய வேண்டும்” என்ற தலைப்பில் ஹிந்து தலையங்க பகுதியில் வெளிவந்துள்ள சுப்ரமணியசாமியின் கட்டுரை முன்வைக்கும் இரண்டு முக்கிய பிரச்சனைகள்:

1. அரசு நிர்வாகத்தின் ஊழல் காரணமாக கோயில் சொத்துக்கள் , பொக்கிஷங்கள், அதிகாரிகள் அரசியல்வாதிகளால் கொள்ளையாடிக்கப்படுகின்றது. அதனால் அரசு நிர்வாகத்திடம் இருந்து கோவில்களை மீட்க வேண்டும்

2. இந்து கோவில்களை இந்து சமய அறநிலையத்துறை கட்டுபாட்டில் கொண்டு வந்தது போல் தேவாலயங்களையும் மசூதிகளையும் ஏன் அரசு கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவரவில்லை? அங்கெல்லாம் ஊழல் இல்லையா?

பார்க்க: Freeing temples from state control

இந்த பிரச்சனைக்கு தீர்வாக அரசு கட்டுபாட்டில் உள்ள அணைத்து கோவில்களையும் மீட்டெடுக்கப் போகிறேன் என்று சூளுரைத்துள்ளார் சுப்ரமணிய சாமி.

முதல் பிரச்சனையான தமிழக அரசின் ‘இந்து சமய அறநிலைய துறை’ நிர்வாக சீர்கேடு, ஊழல் குற்றச்சாட்டுக்கு வலுசேர்க்கும் வகையில் கோவில் நிலங்களின் வாடகை வசூல் செய்வதில் உள்ள சிக்கல், சம்பள குளறுபடி என சில உதாரணங்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

நமக்கு எழும் கேள்வி ரூ.304 கோடி வாடகை வசூலிக்கவேண்டிய அரசு நிர்வாகம் லஞ்ச சீர்கேட்டில் சிக்கி வெறும் ரூ. 36 கோடிதான் வசூலிக்கிறது என சுட்டிக்காட்டும் சு.சாமி, சிதம்பரம் கோவில் தீட்சிதர்கள் நிர்வாகத்தில் இருந்தபோது கோவிலின் ஆண்டு வருமானம் ரூ.37,000 என தாக்கல் செய்த நிலையில் அது அரசு நிர்வாகத்திற்கு சென்ற பிறகு ஒரு கோடியைத் தாண்டியது என்பதை ஏன் மறைக்க வேண்டும்?

சு. சாமியின் உண்மையான அக்கறை அரசு நிர்வாக சீர்கேட்டால் வருவாய் இழப்பு, நன்கொடையில் வரும் வருமானம் மடைமாற்றப்படுகிறது, கோயில் சொத்துக்கள் கொள்ளையடிக்கபடுகிறது, என்பதாக இருந்தால் அதை சீர்செய்ய இந்து சமய அறநிலைய துறைக்கு எதிராக வழக்குத் தொடுதிருக்கலாமே. ஏன் அதைச் செய்யவில்லை?

கட்டுரையில் ஓர் இடத்தில்கூட கோவில் தீட்சிதர்களின் நிர்வாகத்தில் இருந்தபோது தீட்சிதர் அல்லாதவர் / தமிழில் தேவாரம் பாட அனுமதி மறுக்கப்படுவதைக் குறித்தோ, அணைத்து தரப்பு பக்தர்களுக்கும் ஆலயத்தில் சமஉரிமை மறுக்கபடுவது குறித்தோ இதை தீட்சிதர் நிர்வாகம் எப்படி சரிசெய்யும் என்று எந்த பதிவும் இல்லை.

சிதம்பரம் கோயிலை மீட்க 2009ல் சு.சாமி உச்சநீதிமன்றத்தில் தொடரப்பட்ட மேல் முறையீட்டு மனு அரசியல் சாசன பிரிவு 26 மற்றும் இந்து சமய அறநிலையத்துறை சட்டம் பகுதி 107 தீக்சிதர்களின் வாரிசுகளுக்கு கோவில் நிர்வாக உரிமையில் தலையிட அரசுக்கு உரிமை இல்லை என்கிற சட்ட அடிப்படையில் தீட்சிதர்களுக்கு சாதகமாக இந்த தீர்ப்பு வந்துள்ளது.

ஆட்சியைப் பொருத்து காட்சி மாறும் என்பதற்கு உதாரணமாக அணைத்து சாதியினரும் அர்ச்சகர் ஆகலாம் என்ற 2006ல் திமுக அரசின் சட்டத்திற்கு எதிராக உச்சநீதிமன்றத்தில் தொடரப்பட்ட வழக்கு இன்னும் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. தமிழக அரசின் மெத்தனப் போக்கு காரணமாகவே தீட்சிதர்களுக்கு ஆதரவாக உச்சநீதிமன்றத் தீர்ப்பு வந்துள்ளது. இதை எல்லாம் கணக்கில் கொள்ளாமல் உச்சநீதிமன்றத்தினுடைய இந்தத் தீர்ப்பின் அடிப்படையில் தமிழக அரசின் கட்டுபாட்டில் உள்ள ஏனைய கோவில்களை மீட்பேன் என சு.சாமி சூளுரை இடுகிறார்.

திராவிட இயக்கம் தோன்றிய காலத்தில் அதன் தலைவர்கள் நடராஜர் கோவில் பீரங்கியால் தகர்க்கப்படும் என்று அறிவித்ததாகவும், ஆனால் அது கடந்த 20 ஆண்டுகளில் இளைஞர்கள் மத்தியில் இந்து மதத்தின் மீது எழுந்துள்ள செல்வாக்கின் மூலம் தடுக்கப்பட்டுள்ளதாகவும் கட்டுரையில் ஒரு பத்தி வருகிறது.

“இந்தியா ஒளிர்கிறது, குஜராத் மிளிர்கிறது, இளைஞர்கள் மத்தியில் மோடி அலைவிசுகிறது” என இது போன்ற எண்ணிக்கை அடிப்படையில் அளவிடப்படாத வாசகங்களை சு.சாமி மேடையில் பேசலாம். ஆனால் ஹிந்து பத்திரிக்கை தன் தலையங்கப் பகுதியில் இதுபோன்ற பரப்புரைகளை அனுமதிக்கலாமா?

கோவில் பொக்கிஷங்களான கல்வெட்டுகள், சிலைகளுக்கு வர்ணம் பூசுவது போன்ற சீரமைப்பு பணிகளில் போதிய அனுபவம் வாய்ந்தவர்கள் ஈடுபடுத்தபடுவதில்லை என்ற குற்றச்சாட்டில் உள்ள உண்மையை நாம் ஏற்கிறோம்.

இரண்டாவதாக ஒரு சமத்துவ அரசு தேவாலயங்களையும் பள்ளிவாசல்களையும் விட்டுவிட்டு ஏன் இந்துக் கோவில்களை மட்டும் நிர்வகிக்க வேண்டும் என்று கேள்வி எழுப்புகிறார். இது, முஸ்லிம் மாணவர்களுக்கு உதவித்தொகை கொடுப்பதுபோல் மேல் சாதி இந்து மாணவர்களுக்கும் கொடு என்பது போன்ற தட்டையான வாதம்.

சு. சாமி முன்வைக்கும் ஊழல் குற்றசாட்டின் யதார்த்த நிலைமை என்ன? நடைமுறையில் நிலங்களை குத்தகை எடுத்த உரிமையாளர்கள் அதை உள்குத்தகைக்கு விடுகிறார்கள். கோவில் நில பத்திரங்களோ, சான்று ஆவணமோ அசல் பயனாளர்கள் பெயரில் இல்லாத சூழ்நிலையில் நிலத்தை மேம்படுத்த வங்கி கடன் அவர்களுக்கு கிடைப்பதில்லை. அதே போல், சிறுபான்மையினர் மத நிறுவனங்களை அரசின் கட்டுபாட்டில் உள்ள வக்ஃப் வாரியம் நிர்வகித்து வருகிறது.

சிறுபான்மையினரின் மதச் சுதந்திரத்தில் அரசு நிர்வாகம் தலையிடாதவாறு அரசியல் சாசனம் உறுதி செய்திருப்பது சு.சாமிக்குத் தெரியாததா என்ன? இருந்தும் முறைகேடாகச் செயல்படும் சிறுபான்மை மத நிறுவனங்களை நீதிமன்றம் முன் கொண்டு வருவதன் மூலம் சமதர்மவாதிகளின் முகத்திரை கிழியும் என்று கட்டுரை முடிகிறது. நிர்வாக சீர்கேடு என்னும் துருப்புச் சீட்டைப் பயன்படுத்தி எல்லா இந்து கோயில் உரிமையையும் குறிப்பிட்ட ஆதிக்க சாதியின் கீழ் கொண்டு வருவேன் என்ற உள்நோக்க விஷமக் கருத்தை வெளியிட்டு இருப்பதன் மூலம் தி ஹிந்து புதிய editorialன் முகத்திரை கிழிகிறது.

சில வருடம் முன்பு இந்து நாளிதழை நிர்வகிப்பதில் ராம் – ரவி இடையே குடும்பச் சண்டை உச்சகட்டத்துக்குப் போக அதை சாமாளிக்க சித்தார்த் வரதராஜன் அவர்களுக்குத் தேவைப்பட்டார். செய்திகளை முந்தி தருவதில் தொலைக்காட்சி ஊடகங்களின் கடும் போட்டியைச் சமாளிக்க வாசகர்களை ஈர்க்கும் வண்ணம் நாளிதழ் வடிவமைப்பு மாற்றம், opinion, feature, உள்ளூர்ச் செய்திகள், தேர்தலுக்கு விளம்பரப்படுத்தும் வகையில் அரசியல் தலைவர்களின் புகைப்படங்களைத் தவிர்ப்பது, கட்டுரையாளர் தேர்வில் பன்முகத்தன்மை என பல்வேறு மாற்றங்களை சித்தார்த் வரதராஜன் செய்தார்.

குடும்பச் சண்டை தீர்ந்த பிறகு சித்தார்த் வரதராஜனை வெளியேற்ற ராம் – ரவி சகோதரர்களுக்கு ஒரு காரணம் தேவைப்பட்டது. தி ஹிந்துவின் editorial கொள்கைக்கு விரோதமாகச் செயல்பட்டார், நரேந்திர மோடியின் புகைப்படத்தை முதல் பக்கச் செய்திகளில் வெளியிட சித்தார்த் மறுக்கிறார் என்ற குற்றச்சாட்டை கூறி பதவி விலக வைத்துவிட்டு எடிட்டரும் நாமே பதிப்பாளர், உரிமையாளரும் நாமே என அக்டோபர் 2013ல் மாற்றம் கொண்டு வந்தனர்.

கடந்த 3 மாதங்களில் தி ஹிந்துவில் வெளியான செய்திகளைக் கவனிக்கும்போது மோடி, பாஜக, தெஹல்கா தேஜ்பால் தொடர்பான செய்திகளில் முதல் பக்க முக்கியத்துவம் பெறுவதைப் பார்க்க முடிகிறது. சங்கராச்சாரியார் விடுதலை ஆன மறுநாள் ஹிந்து முழுபக்க அளவில் கேள்வி பதில் விளம்பரப் பேட்டியை வெளியிட்டது. சங்கரமட விளம்பரத்தின் தலைப்பு, “Dharma has prevailed; Truth has won”. தலையங்கத்தின் தலைப்பு “A complete vindication”.

சங்கரராமன் கொலை வழக்கில் குற்றவாளி யார் என்று கண்டறியப்படாத நிலையில் “தர்மம் ஓங்கியது; உண்மை வென்றது”. “நேர்மை முழுமையாக நிலைநாட்டப்பட்டது” என்று தலையங்கம் வெளியிடலாமா? ஒரு கேள்விகூட பிறழ் சாட்சி பற்றியோ, நீதிபதிக்கு லஞ்சம் கொடுத்தது தொடர்பான CD பற்றியோ இல்லாமல் மக்களை persuade செய்யும் வகையில் இருந்த அந்தப் பேட்டியை வெளிடுவதுதான் புதிய editorial கொள்கையா என்று ராம் – ரவி தான் விளக்க வேண்டும்.

தீர்ப்பு வெளியான தினம் பெரியவர் மௌன விரதம் என பத்திரிக்கையாளர்களின் சங்கடமானக் கேள்விகளைத் தவிர்க்க இந்தப் பேட்டி எப்போது எடுக்கப்பட்டது என்பது மர்மமாக உள்ளது. ஒரு வேலை தீர்ப்பு தங்களுக்குத்தான் சாதகமாக வரும் என முன்னரே தயார் செய்த பேட்டியா என்ற சந்தேகம் எழாமல் இல்லை.

சித்தார்த் தலைமை நிர்வாகியாக இருந்த காலத்தில் சு.சாமி தனக்கு coverage கொடுக்க மறுக்கிறார் என்ற காரணத்திற்காக அவர் இந்தியக் குடியுரிமை அல்லாத வெளிநாட்டவர் எடிட்டராக இருக்க முடியாது என்ற பொதுநல வழக்குத் தொடர்ந்ததையும், எடிட்டராகச் செயல்பட இந்தியாவில் வசித்தால் போதும் குடிமகனாக இருக்க அவசியம் இல்லை என அந்த வழக்கில் தீர்ப்பு அளிக்கப்பட்டத்தையும் சித்தார்த் தி ஹிந்துவில் இருந்து விலகிய பிறகு தேஹல்காவுக்கு அளித்த பேட்டியில் சுட்டிக்காட்டுவது இங்கு நினைவு கூரத்தக்கது.

பார்க்க: Yes, There Is Bitterness. ‘The Hindu’ Was On The Cusp Of Something Great: Varadarajan

தீக்கதிர்

தீக்கதிர் நாளேடு “சிதம்பரம் கோவிலுக்குள் நீதியும் நுழைய முடியாதா?” என்ற தலைப்பில் வெளியிட்ட தலையங்கம் அந்த வழக்கை அ.தி.மு.க. அரசு எவ்வாறு நடத்தியது என்பது பற்றியோ, அரசு வழக்கறிஞர் எவ்வாறு செயல்பட்டார் என்பது பற்றியோ, அந்தத் தலையங்கத்தில் குற்றமாகக் கூறாமல், வழக்கை நடத்துவதில் தமிழக அரசு உரிய அக்கறை காட்டவில்லை என்று பொத்தாம் பொதுவாக குறிப்பிட்டுள்ளது. தமிழக அரசு உடனடியாக உச்சநீதிமன்றத் தீர்ப்பை எதிர்த்து மேல்முறையீடு செய்வதன் மூலம் நீதியையும், சமூக நீதியையும் நிலைநாட்ட முன் வரவேண்டும் என்று தலையங்கத்தை முடித்திருக்கிறது.

சன் நியூஸ்

அடுத்து தொலைக்காட்சி ஊடகங்களில் இந்த பிரச்னை எப்படி கையாளப்பட்டது என்று சுருக்கமாக பார்ப்போம். தீர்ப்பு வெளியான அன்று சன் நியூஸ் ‘விவாத மேடை’ நிகழ்ச்சியில் தீட்சிதர் தரப்பில் பேசிய பாஜக பிரமுகர் நடராஜர் கோவில் சொத்தின் முழு உரிமை தீட்சிதர்களுடையது, அது உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்பின் மூலம் உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது என்று வாதிட்டார்.

எதிர் தரப்பில் பேசிய திருமாவளவன், கோவிலில் பூஜை செய்யும் உரிமை தீட்சிதர்களின் வாரிசுகளுக்கு இருப்பதை வேண்டுமானால் ஏற்கலாம், கோவிலின் வழிப்பாட்டு உரிமையில் நாங்கள் தலையிடவில்லை. ஆனால் கோவில் சொத்துக்களை நிர்வகிக்க தீட்சிதர்கள் உரிமை கோர முடியாது. அது அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கவேண்டும் என்று வாதிட்டார்.

திருமாவளவனின் கருத்து மத வழிப்பாட்டு உரிமையில் அரசு தலையிடக் கூடாது என்ற இந்திய அரசியல் சாசனத்தின் பிரிவு 26 மற்றும் இந்து சமய அறநிலையத்துறை சட்டம் பகுதி 107 உறுதிசெய்யும் வகையில் உள்ளது. அதே நேரத்தில் அனைவருக்குமான சமத்துவ உரிமையையும், கோவில் வரவு செலவுகளைக் கண்காணிக்க உறுதி செய்யும் முக்கியக் கருத்தை பதிவு செய்தார்.

புதியதலைமுறை

‘சென்ற மாதம் புதியதலைமுறை தொலைக்கட்சி ‘நேர்படப் பேசு’ விவாத நிகழ்ச்சியில் கோவிலை நிர்வகிப்பது தொடர்பாக பங்கேற்றவர்கள் வருமாறு.

செந்தில்நாதன் – தமிழக அரசு வழக்கறிஞர்
சத்திவேல்முருகன் – ஆகம அறிஞர்
ராமசுப்ரமணியன் – சமூக ஆர்வலர்
ராமமூர்த்தி – பாஜக வழக்கறிஞர்

நேரடி விவாத நிகழ்ச்சிகள் மக்களை ஈர்க்க முக்கியக் காரணம் இருதரப்பினருக்குமான கருத்து மக்களைச் சென்றடைகிறது, கருத்தில் உள்ள உண்மையைப் பங்கேற்பாளரின் உடல்மொழி காட்டிகொடுத்து விடுகிறது. அதே நேரத்தில் விருந்தினர்கள் வாதிடும் கருத்துக்களின் நம்பகத்தன்மையை உறுதிசெய்வதில் சிக்கல்கள் உள்ளது.

இந்த வழக்கில் தமிழக அரசு சார்பில் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் அப்போது வாதாடிய செந்தில்நாதன், தீட்சிதர்களின் தொடர் முறைகேடு காரணமாகவே 1987ல் எம்.ஜி.ஆர். சிதம்பரம் கோவிலுக்கு அரசு சார்பில் நிர்வாக அதிகாரியை நியமித்தார் என வாதிட்டார். மேலும் ஆகம அறிஞர் சத்திவேல்முருகன் கோவிலுக்கு பக்தர்கள் வழங்கிய தங்க ஆபரங்களை தீட்சிதர்கள் உருக்கி முறைகேடு செய்த குற்றச்சாட்டுக்கு சமூக ஆர்வலர் ராமசுப்ரமணியத்திடம் முறையான பதில் இல்லை.

அந்த வகையில் பாஜக ராமமூர்த்தி HRCE ஊழலுக்கு மாற்றாக தீட்சிதர்கள் நிர்வகிக்கும் கோவில் சொத்துக்களை யார் தணிக்கை செய்வது என்ற கேள்விக்கும் பதில் இல்லை. சமூக ஆர்வலர் என அடையாளப்படுத்தபடும் ராமசுப்ரமணியன், கோவில் தீட்சிதர் கையில் போவதால் ஏற்படும் சமஉரிமை மறுப்பு, பற்றி கருத்து முன்வைக்காமல் எந்த ஊடக நெறியும் இல்லாமல் ஆகம அறிஞர் சத்திவேல்முருகனை பேசவிடாமல் தொடர்ந்து இடைமறித்து அவரும் பாஜக பிரமுகரைப் போல பேசி இருப்பதை நாம் கவனிக்க வேண்டும்.

ஒரு மணிநேர விவாத நிகழ்ச்சியில், ராமசுப்ரமணியன் முதல் 20 நிமிடங்கள் ஊழல், நிர்வாக குளறுபடி பற்றி விவாதிக்காமல் நிரூபிக்க முடியாத புராண கட்டுக்கதைகளை முன்வைத்து கோவில் தீட்சிதர்களுக்கே சொந்தம் என வாதிட்டார். பாஜக வழக்கறிஞர் ராமமூர்த்தியும் சு.சாமியைப் போலவே HRCE ஊழல் ஆயுதத்தை கையில் எடுத்து பேசினார். ஊழலை முன்னிறுத்தி ஆம் ஆத்மி மக்கள் செல்வாக்கை பெற்றது போல ஊடகங்களில் ஊழலை முன்னிறுத்தி மற்ற சமூக நீதி உரிமைகளை புறம்தள்ளிவிடலாம் என்று பாஜக கணக்குப் போடுகிறது போலும்.

விஸ்வரூபம், கருத்துச் சுதந்திரம், தனிமைப்படுத்தப்படும் முஸ்லிம்கள்

By
அ. மார்க்ஸ்
-

“முஸ்லிம்களை யார் தனிமைப்படுத்துகிறார்கள், அவர்களாகத்தான் தனிமைப்பட்டுக் கொள்கிறார்கள்” என ஏகப்பட்ட பேர் பின்னூட்டமிடத் தயாராக இருக்கிறார்கள் என்பதை உணர்ந்தேதான் இதை எழுதத் துணிகிறேன்..

தொடங்கு முன் நினைவுக்கு வரும் சில சம்பவங்கள்:

  1. தோழர் ரெனி அய்லின் கேரளத்தில் நன்கு அறியப்பட்ட ஒரு மனித உரிமைச் செயலாளி. பிறப்பால் கிறிஸ்தவர். சென்ற ஆண்டு திருச்சியில் ஒரு கூட்டத்தில் இருவரும் சந்தித்துக் கொண்டோம். எப்போது வந்தீர்கள் என்றேன்? “இரவு 12 மணிக்கு திருச்சி சந்திப்பில் இறங்கினேன். ஒரு லாட்ஜிலும் ரூம் தர மறுத்து விட்டார்கள். அடையாள அட்டையைக் காட்டியும் பயனில்லை. அவர்கள் என்னை முஸ்லிம் எனச் சந்தேகப்பட்டார்கள்” என்று பதிலுரைத்தார். ரெனி ஒல்லியாய் உயரமாய் முகத்தில் தாடியுடன் நீண்ட குர்தா வேறு அணிந்திருப்பார். கேட்க வேண்டுமா?
  2. ஏழெட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்தது இது. இப்போது அந்த முஸ்லிம் நண்பர் ஒரு தொலைக்காட்சியில் முக்கிய செய்தியாளராக உள்ளார். எனவே பெயரைக் குறிப்பிடவில்லை. அப்போது அவர் ஒரு இளம் பத்திரிக்கையாளர். ஏதோ ஒரு வேலையாக இருவரும் என் வீட்டில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தோம். இரவு கவியக் கவிய அவர் அவசரப்பட்டார். வேலை முடியவில்லை. முடித்த பின் போகலாமே என்றேன். “இல்லை சார், நேரமாகிவிட்டது. வினாயகர் ஊர்வலம் அது இதுன்னு நான் ரூமுக்குப் போற வழியில்…… நான் தாடி வேற வச்சிருக்கேனா….. நாளைக்கு சீக்கிரம் ஆஃபீஸ் முடிஞ்சவுடன் வந்துடறேன்” எனச் சொல்லி நகர்ந்தார். அப்போது அவர் ராயப்பேட்டைக்கு அருகில் தங்கியிருந்தார்.

நான் மிகைப்படுத்திச் சொல்கிறேன் எனப் பல நண்பர்கள் நினைக்கக் கூடும். ஆனால் இவை இரண்டு மட்டுமல்ல இதைப்போல ஏகப்பட்ட நிகழ்வுகள், அனுபவங்கள் என்னிடம் உண்டு. உங்களுக்கெல்லாம் தெரிந்த ஒன்றை நினைவூட்டுகிறேன். அவர் இந்திய இளைஞர்கள் பலரின் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்டவர். இந்த நாட்டின் மிக உயரிய பதவியில் இருந்தவர். அவர் பெயர் ஒன்று போதுமானதாக இருந்தது, அவரை நிர்வாணமாக்கிச் சோதனை இடுவதற்கு. இல்லையா?

“என்னை முஸ்லிம் எனச் சந்தேகப்பட்டார்கள்…..”

இது என்ன கொடுமை? என்ன வேதனை? ஒரு தலித் அனுபவிக்கும் இழிவையும், ஒரு முஸ்லிம் அனுபவிக்கும் இந்த வெறுப்பையும் ஒரு தலித்தாகவும், முஸ்லிமாகவும் இருந்துதான் புரிந்து கொள்ள இயலும். ஒரு முஸ்லிமாக இருந்து சென்னை, மும்பை போன்ற நகரங்களில் வீடு தேடிச் சலித்த அனுபவங்கள் நம்மில் எத்தனை பேருக்கு உண்டு? ரயிலில் பிரயாணம் செய்யும்போது ஒரு முஸ்லிம் தாடி, தொப்பி சகிதம் கையில் ஒரு சூட் கேசுடன் பக்கத்தில் ஏறி அமர்ந்தால் நம்மில் எத்தனை பேர் துணுக்குறுகிறோம்? டிசம்பர் 6ஐ ஒட்டிப் பல முஸ்லிம்கள் ரயில், விமானப் பயணம் செய்வதில்லை தெரியுமா? அக்டோபர் மாதம் வந்தால் போதும் முத்துப்பேட்டை போன்ற ஊர்களில் வசிக்கும் முஸ்லிம்கள் அந்த மாதம் நல்லபடியாய்க் கழிய வேண்டுமே என ஏங்கிக் கிடப்பதை நான் அறிவேன்.

இப்படியான ஒரு சூழல் உருவாகியுள்ளதில் இங்கு மேலெழுந்துள்ள இந்துத்துவ வலதுசாரி பாசிசத்திற்கு பெரும் பங்குண்டு என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் இத்தகைய கருத்துகள் அந்த அமைப்புகளைத் தாண்டி சாதாரண மக்கள் மனத்தின் அடியாழத்திலும் போய்ப் படிந்துள்ளதில் அந்த விஷமப் பிரச்சாரங்களைக் காட்டிலும் நமது அச்சு, காட்சி மற்றும் திடைப்பட ஊடகங்களுக்கு அதிகப் பங்குண்டு.

நாடகம், திரைப்படம் ஆகியவற்றுக்கு ஒரு கலைப் படைப்பு என்பதற்கு அப்பால் அவற்றிற்கு ஒரு பிரச்சார மதிப்பும் உண்டு என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. அவை மிகப் பெரிய அரசியல் மாற்றங்களுக்குக் காரணமான வரலாறுகளும் உண்டு.

ஜெய்ப்பூர் இலக்கிய விழாவில் நான் மிகவும் மதிக்கும் தெஹெல்கா இதழின் நிர்வாக ஆசிரியை ஷோமா சவுத்ரி, கருத்துச் சுதந்திரத்திற்கு “நியாயமான கெடுபிடிகளை” (reasonable restrictions) விதிக்கும் நமது அரசியல் சட்டத்தின் 19(2) பிரிவில் மாற்றங்கள் செய்ய வேண்டும் எனக் கூறியுள்ளார். அரசியல் சட்டம் புனிதமான ஒன்றல்ல. மாற்றங்கள் தேவைப்படும்போது செய்துகொள்ளப் படவேண்டும்தான். “நியாயமான கெடுபிடிகள்” என்ற பெயரில் கெடுபிடிகளை மேற்கொள்ளும் அதிகாரத்தை நாம் அரசின் கைகளில் கொடுத்துவிட இயலாதுதான். அரசின் கைகளில் இருக்கும் கெடுபிடி அதிகாரம் என்றைக்கும் மக்களுக்கு ஆபத்தானதுதான். அந்த வகையில் எனக்கு ஷோமாவின் கருத்தைக் கண்மூடி ஆதரிக்கத்தான் விருப்பம். “அதுவும் கலைப்படைப்புகளுக்கு எவ்விதக் கருத்துச் சுதந்திரத் தடையும் இருக்கக் கூடாது” என ஷோமா அடுத்து இதை வெளிப்படையாகச் சொல்லியுள்ளார். விஸ்வரூபத் திரைப்படப் பிரச்னையில் கருத்துச் சுதந்திரத்தையும் கமலஹாசனையும் தீவிரமாக ஆதரிப்பவர்கள் பலரும், “கலைப் படைப்புகளுக்குத் தணிக்கை கூடாது; கருத்துச் சுதந்திரத் தடை கூடாது” எனக் கூறுகிற கருத்துடன் இது ஒத்துப் போகிறது.

ஆனால் நமது தீவிரக் கருத்துச் சுதந்திர ஆதரவு நண்பர்கள் அத்தோடு நிறுத்திக் கொள்கின்றனர். ஷோமா இந்தியத் துணைக் கண்டத்து மக்களின் அன்றாடப் பிரச்சினைகள் பலவற்றையும் கூர்ந்து கவனித்து வரும் ஒரு இதழாளரும் கூட. அவரால் அத்தோடு நிறுத்திக் கொண்டு போய்விட இயலவில்லை. “ஆனால் மேடைப் பேச்சு போன்ற பொதுச் சொல்லாடல்களில் முழுமையான கருத்துச் சுதந்திரம் என்பதற்கு இடமில்லை” என்றார். தொகாடியா, உமாபாரதி வகையறாக்களின் மேடைப் பேச்சுக்களின் உடனடி விளைவுகளை ஒரு இதழாசிரியரால் எப்படி மறக்க இயலும்?

பார்வையாளருள் ஒருவராக இருந்த திரைப் பாடலாசிரியரும் கவிஞருமான ஜாவேத் அக்தார், “கருத்துச் சுதந்திரத்திற்கான எல்லையை எவ்வாறு வரையறுப்பது? பொதுப் பேச்சுக்களில் கருத்துச் சுதந்திரத்திற்கு எல்லை விதிக்கலாம் என்றால் பின், முழுமையான கருத்துச் சுதந்திரத்திற்கு இடமில்லை என்கிற இடத்திற்குத்தானே திரும்பி வருகிறோம்?” என்று கேட்டபோது ஷோமா இப்படிப் பதிலளித்தார், “தகவல் அடிப்படையில் பொய்யாக இருக்கிற, வன்முறைகளைத் தூண்டுகிற கருத்து வெளிப்பாட்டு முறைகளை நாம் எளிதில் அடையாளம் காண இயலும்”.

அதாவது மேடைப் பேச்சு முதலியவற்றில் பொதிந்துள்ள இத்தகைய வன்முறைகள் உடனடி விளைவை ஏற்படுத்திவிடும் என ஷோமா கருதுவது புரிகிறது. அவர் அடுத்துச் சொல்லியுள்ள எடுத்துக்காட்டு அதை உறுதிப்படுத்துகிறது. சமீபத்தில் இணையத்தளம் மற்றும் பிற தொடர்பூடகச் சாதனங்களின் மூலம் பரப்பப்பட்ட தவறான தகவல்களின் விளைவாக அசாமிலிருந்தும் பிற வட மாநிலங்களிலிருந்தும் வந்து பிற மாநிலங்களில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தோர் ஓட நேர்ந்ததை அவர் எடுத்துக் காட்டினார்.

ஆக இதுபோன்ற ‘உடனடி’ வன்முறைகளைத் தூண்டக் கூடிய வெளிப்பாடுகள் அவை எந்த ஊடகமாக இருந்தபோதிலும், அவை கலைப் படைப்பு என்கிற போர்வைக்குள்ளிருந்து வெளிப்பட்டபோதிலும் அவற்றிற்கு முழுச் சுதந்திரத்தை அளித்துவிட இயலாது என்பதுதான் அவரது கருத்து என்றே நாம் புரிந்து கொள்கிறோம். கலைப்படைப்புகள் இப்படி உடனடி வன்முறைக்கு வித்திடாது என அவர் நம்புகிறார்.

சரி அப்படி ‘உடனடி’ வன்முறைகளுக்கு வித்திடாமல், தொலை நோக்கில் நிரந்தரமான ஒரு வெறுப்பையும் சந்தேகத்தையும் பிறர் மீது உருவாக்கும் வெளிப்பாடுகளை முழுமையான கருத்துச் சுதந்திரம் என விட்டுவிட இயலுமா? நான் தொடக்கத்தில் குறிப்பிட்ட அனுபவங்கள் எல்லாம் இப்படியான வெறுப்பூட்டல்களின் விளைவுதானே?

ஷோமா அத்தோடு நிறுத்தவில்லை. முத்தாய்ப்பாக இப்படிச் சொல்லியுள்ளார்: “பிறரைக் காயப்படுத்தும் உரிமையைச் சமூகம் உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டிய தேவை உள்ளது. பொதுமக்கள் கருத்து அல்லது அரசியல் கறார்த் தன்மை என்கிற பெயரில் இந்த உரிமையை விட்டுக் கொடுத்துவிடக் கூடாது”.

“பிறரைக் காயப்படுத்தும் உரிமை..”- ஆகா, ஷோமா நம் சிந்தனைக்கு மிகப் பெரிய ஒரு கருப்பொருள் ஒன்றைக் கையளித்துச் சென்றுவிட்டார். நம் சிந்தனைத் திறனை முழுமையாகக் கசக்கிப் பிழிந்து யோசிக்க வேண்டியதுதான்.

“காயப்படுத்தும் உரிமை” (right to offend others) என்பதன் மூலம் அவர் கருத்து ரீதியான காயப்படுத்தலைத்தான் சொல்கிறார். ஆனால் “பிறர்” என்பதன் மூலம் நாம் என்ன பொருள் கொள்வது. “பிறரது” எல்லாக் கருத்துக்கள் மீதும் நமக்கு விமர்சிப்பதற்கு உரிமை உண்டு என்கிற அளவில் மட்டுமே நாம் இதை ஏற்றுக்கொள்ள இயலும். எந்த ஒரு ஜனநாயக அமைப்பிலும் பெரும்பான்மையையும் சிறுபான்மையையும் வேறுபடுத்திப் பார்க்க வேண்டும் என்பதையும், சிறுபான்மைக்குச் சில சிறப்புப் பாதுகாப்புகள் அளிக்கப்படவேண்டும் என்பதையும் நாம் மறந்துவிட இயலாது.

ஆக, ஷோமா இறுக்கமாகவும் தெளிவாகவும் கருத்துச் சுதந்திரம் பற்றிய தனது கருத்தைக் கூறியிருப்பதுபோல மேலோட்டமாகத் தோன்றினாலும், ஒரு பத்திரிக்கையாளர் என்கிற வகையில் இன்றைய எதார்த்ததின் நியாயங்களிலிருந்து அவரால் தப்ப இயலவில்லை என்பதுதான் உண்மை. பாசிசம் தலையெடுக்கும் சூழலில் முழுமையான கருத்துச் சுதந்திரம் என்பது எந்த அளவிற்குப் ‘புரட்சிகரமான’ கருத்தாக இருக்கும் என எனக்கு உண்மையிலேயே புரியவில்லை. இந்த விஷயத்தில் புரியவில்லை எனச் சொல்வதில் எனக்கு வெட்கமுமில்லை.

கருத்துச் சுதந்திரம் குறித்த இந்த விவாதம் புதிதான ஒன்றில்லை. நீண்ட வரலாறுடைய விவாதங்களில் ஒன்று இது. இந்த விவாதத்தில் இப்படி அல்லது அப்படி என இதுவரை முடிவு வந்ததுமில்லை.

இன்று முழுமையான கருத்துச் சுதந்திரம் பற்றிப் பேசுகிற நண்பர்கள் பலரும் இப்படியான பிரச்னைகள் வரும்போது எப்படி எதிர்கொண்டார்கள் என்பதையும் யோசித்துப் பார்க்கிறேன். இன்று விஸ்வரூபம் பிரச்னையில் முழுக் கருத்துச் சுதந்திரம் குறித்து முழங்கியுள்ள ஒருவர் ஆறேழு ஆண்டுகளுக்கு முன் அவரது மாத இதழில் நான் எழுதி வந்தபோது ஒரு கட்டுரையில் சுஜாதா குறித்து எழுதிய சில வரிகளை என்னைக் கேட்காமலேயே வெட்டியவர். செய்தியறிந்த நான் அக்கட்டுரையைத் தணிக்கை செய்து வெளியிடுவதை மறுத்துத் திரும்பப் பெற்றதோடு அதில் எழுதுவதையும் நிறுத்திக் கொண்டேன். முழு வணிகரான அவர் இன்று முழுக் கருத்துச் சுதந்திரம் குறித்துக் கதையாடும்போது சிரிக்காமல் என்ன செய்வது?

ஒரு நண்பர் ஒரு கதை அல்லது ஒரு கவிதை எழுதுகிறார். அது அவரது கருத்துச் சுதந்திரம். அது என்னைப் பாதிக்கிறது என நான் அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிப்பது எனது கருத்துச் சுதந்திரம். இதை நாம் ஏற்க வேண்டும். ஆனால் இன்று கருத்துச் சுதந்திரம் என்கிற பெயரில் முன்வைக்கப்படும் கருத்துகள் யாவும் அரசின் தடையை எதிர்ப்பதாக இருப்பதைக் காட்டிலும் முஸ்லிம்களின் எதிர்ப்பை விமர்சிப்பதாகவே இருப்பதைக் கவனிக்க வேண்டும். அந்த வகையில் முஸ்லிம்கள் இன்று தனிமைப் படுத்தப்பட்டுள்ள நிலை மிகவும் கவலை அளிக்கிறது.

இறுதியாக:

சரி, இப்படியான சூழலில் அரசுக்குத் தலையிடும் உரிமை உள்ளதா இல்லையா? இல்லை எனச் சொல்லி நான் என்னை எளிதாகப் புரட்சியாளனாகக் காட்டிக்கொள்ள முடியவில்லை. இன்றைய சூழலில் அரசுக்கு ஒரு பொறுப்பு உண்டு என்றுதான் நினைக்கிறேன். ஆனால், அரசு இப்படியான பிரச்னைகளில் முற்று முழுதான அதிகாரமாக அதைக் கைக் கொள்ளாமல் இன்னும் விசாலமான சிந்தனையாளர்கள், எழுத்தாளர்கள், அறிஞர்கள் அடங்கிய குழுவிடம் கையளிக்க வேண்டும். அந்தக் குழு மட்டும் சரியாகச் செயல்பட்டுவிடுமா? அரசால் அமைக்கப்படும் அந்தக் குழுவே அரசின் கைப்பாவையாகத் தானே இருக்க முடியும்? என்கிற கேள்விகள் இயல்புதான். அப்படியாகும் வாய்ப்பு நிச்சயம் உண்டு. அதையும் எதிர்த்துப் போராடித்தான் ஆகவேண்டும். போராட்டங்களுக்கு முடிவு ஏது? தெரிதா சொன்னதுபோல ஜனநாயகம் என்பது என்றைக்கும் வந்து முடிந்துவிடுகிற விஷயமல்ல. ஜனநாயகம் என்பது ஜனநாயகத்திற்கான போராட்டம் மட்டுமே. ஒரு தேவதூதனின் வருகைக்காகக் காத்திருப்பதுபோல நாம் ஜனநாயகத்திற்காகவும் காத்திருந்துதான் ஆகவேண்டும். அந்தக் காத்திருப்பின் வடிவம் கையாலாகாத்தனமல்ல. போராட்டம்தான்.

அடுத்த கேள்வி, இப்படியான எதிர்ப்பை இனி இந்துத்துவ சக்திகளும் கலைப் படைப்புகளுக்கு எதிராக மேற்கொள்வார்கள் தானே? “இனி” என்ன, இப்போதும் நடந்து கொண்டுதானே உள்ளது. நேரடியாக எதிர்த்து முடக்குவது என்பது ஒரு பக்கம். இன்னொரு பக்கம் இந்துத்துவ எதிர்ப்பைக் கருத்திற்கொண்டு எல்லோரும் சுய தணிக்கையுடன்தானே தம்மை வெளிப்படுத்திக் கொள்கின்றனர்.

பெர்னாட்ஷா (பெர்னாட்ஷா தானே?) ஒருமுறை சொன்னதுதான் நினைவுக்கு வருகிறது. “நீ உன் கைத்தடியைத் தெருவில் நின்றுகொண்டு சுழற்றுவதற்கு உனக்கு எல்லா உரிமையும் உண்டு. ஆனால் அந்த உரிமை என் மூக்கு நுனி வரைதான் என்பதை நினைவிற் கொள்”.

ஷிண்டேவின் கருத்தும் ஊடகங்களின் இந்துத்துவச் சார்பும்

By
மீனா
-

ராஜஸ்தான் தலைநகர் ஜெய்ப்பூரில் அகில இந்திய காங்கிரஸ் கட்சியின் ‘சிந்தனை அமர்வு’ சில நாட்களுக்கு முன்பு நடைபெற்றது. காங்கிரஸ் கட்சியின் துணைத்தலைவராக ராகுல்காந்தி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இந்த அமர்வில் இன்னொரு விவாதத்திற்குரிய அம்சமாக உள்துறை அமைச்சர் சுஷில்குமார் ஷிண்டேவின் பேச்சு அமைந்தது.

பாரதிய ஜனதா கட்சியும் அதன் தாய் நிறுவனமாகிய ராஷ்ட்ரிய ஸ்வயம் சேவக் சங்க (ஆர்.எஸ்.எஸ்) அமைப்பும் அவற்றின் பயிற்சி முகாம்களில் ஹிந்து தீவிரவாதிகளை உருவாக்கி வருகின்றன என்றும் காவி தீவிரவாதத்தைப் பரப்புகின்றன என்றும் அவர் கூறினார். மேலும் சம்ஜவுதா எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் குண்டுவெடிப்பு, மாலேகான் குண்டுவெடிப்பு, மெக்கா மஸ்ஜித் குண்டுவெடிப்பு ஆகியவற்றில் பா.ஜ.க மற்றும் ஆர்.எஸ்.எஸ் உறுப்பினர்கள் தொடர்புடையவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்றும் இந்தக் குற்றங்களுக்காக சிறுபான்மையினர் மீது அவர்கள் பழிபோடுகிறார்கள் என்றும் பகிரங்கமாகக் குற்றம் சாட்டினார்.

பா.ஜ.க., ஆர்.எஸ்.எஸ் அமைப்புகளின் கடும் எதிர்ப்பிற்குக் காரணமாகிய இந்தக் குற்றச்சாட்டு ஊடகங்களின் பரவலான கவனத்தைப் பெற்றது. ஷிண்டே நிபந்தனையற்ற மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் ; சோனியா, மன்மோகன்சிங் ஆகியோர் வருத்தம் தெரிவிப்பதோடு ஷிண்டேவை பதவியில் இருந்து விலக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் இந்துத்துவ அமைப்புகள் முன்வைத்த நிபந்தனைகள் முக்கியச் செய்திகளாக நாளிதழ்களில் இடம்பெற்றன.

நாட்டின் உள்துறை அமைச்சர், தனக்குக் கிடைத்த ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் சில கருத்துக்களை முன்வைப்பதற்குத் தடையில்லை என்றபோதும், தனக்கே உரித்தான பொறுப்போடும் நிதானத்தோடும் உண்மைகளை அவர் வெளிப்படுத்த வேண்டியது அவசியம். மேற்கூறிய குண்டு வெடிப்பு வழக்குகளில் பா.ஜ.க., ஆர்.எஸ்.எஸ் உறுப்பினர்கள் தொடர்புடையவர்களாக இருப்பதும் இந்தச் சதிச்செயல்கள் அவர்களால் திட்டமிட்டு நடத்தப்பட்டிருப்பதும் வெளிப்படையாக அறியப்பட்ட உண்மைகள் தான். ஆனால், இவற்றின் அடிப்படையில் அந்த இயக்கங்களின் மீது எந்த நடவடிக்கையும் தற்போது தொடங்கியிராத நிலையில், ‘காவி தீவிரவாதம்’ பரவுவதாக மேடையில் மட்டும் எச்சரித்தது விமர்சனத்திற்குரியது என்பதில் ஐயமில்லை. எனினும், இந்த அம்சத்தை மட்டும் பூதாகரப்படுத்தி அமைச்சரின் எச்சரிக்கையை முற்றிலுமாய் புறந்தள்ளிவிட முடியாது என்பதற்கு வரலாறு சாட்சி. பயங்கரவாத நடவடிக்கைகளுக்காக ஆர்.எஸ்.எஸ் அமைப்பு பலமுறை விசாரணைக்கு உள்ளானதும் தடைசெய்யப்பட்டதும் நினைவிற்குரியது.ஆனால் ‘நடுநிலை’ என்ற போர்வையில் இயங்கும் நமது செய்தி ஊடகங்களில் சில தமக்கான பொறுப்புணர்வுகளையும் சமூக அக்கறைகளையும் குறித்து சற்றேனும் கவலைப்படாமல், தமது ‘இந்துத்துவ’ அரசியல் பற்றை வெளிப்படையாகக் காட்டிக்கொண்டுள்ளன.

சனவரி 22 ஆம் தேதி தினமணியிலும் இந்தியன் எக்ஸ்பிரசிலும் எழுதப்பட்ட தலையங்கம் கிட்டத்தட்ட ஒரே கருத்தையே வலியுறுத்தி ஷிண்டேவின் பேச்சை வன்மையாகக் கண்டித்தன.‘ஷிண்டே இவ்வாறு பேசியிருப்பது மிகப்பெரும் தவறு’ ‘தனது பதவிக்கே களங்கம் ஏற்படுத்திவிட்டார்’ ‘ஓட்டுக்காக நாட்டையே பலிகொடுத்துவிட்டார்’ என்றெல்லாம் கொந்தளித்த தினமணி, ஷிண்டேவின் கூற்று உண்மையென்றால் அந்த அமைப்புகளை ஏன் தடை செய்யவில்லை என்றும் மாலேகான் குண்டுவெடிப்பு வழக்கு நீதிமன்ற விசாரணையில் இருக்கும் போது அதுகுறித்துப் பேசி நீதிமன்றத்தை அவமதித்திருக்கிறார் என்றும் குற்றம் சாட்டியது. மேலும்,

“பாகிஸ்தானில் உள்ள லஷ்கர்-இ தொய்பா இந்தியாவுக்கு எதிராகத் தீவிரவாதிகளை அனுப்புகிறது என்றுதான் இந்திய அரசு கூறிவருகிறதே தவிர, முஸ்லீம் தீவிரவாதிகளை அனுப்புகிறது என்று தவறிக்கூட கூறியதில்லை. இந்தியப் பத்திரிக்கைகளும் கூட தீவிரவாதிகள் கைது, தீவிரவாதிகள் தாக்குதல் நடத்தினர் என்றுதான் எழுதுகின்றனவே தவிர அவர்களது பெயர்களைக் கொண்டு அவர்களை முஸ்லீம் தீவிரவாதிகள் என்று எழுதுவது இல்லை” என்று ஆதங்கப்பட்டது.

இந்தக் கருத்துக்களோடு உடன்பட்ட இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ், மேலும் சில கருத்துக்களை முன்வைத்து ஆத்திரப்பட்டது. சம்ஜவுதா, மாலேகான், மெக்கா குண்டுவெடிப்பு வழக்குகள் நீதிமன்ற விசாரணையில் உள்ளன; குற்றவாளிகளை நீதிமன்றம் பார்த்துக்கொள்ளும் என்று கூறியதோடு ஒரு அமைப்பில் யாரோ ஓரிருவர் செய்த குற்றத்திற்காக அந்த அமைப்பையே குற்றம் சாட்டுவது தவறானது மட்டுமின்றி நல்ல விளைவுகளையும் ஏற்படுத்தாது என்று அறிவுறுத்தியது.

23 ஆம் தேதி வெளிவந்த தினத்தந்தி தலையங்கம், ‘ஷிண்டேவின் பேச்சு வெறும் வாயை மென்றுகொண்டிருந்த பாகிஸ்தான் வாயில் அவல்போட்டது போல் ஆகிவிட்டது’ என்று கூறி தினமணி, எக்ஸ்பிரசோடு கைகோர்த்து.

ஒரு நாட்டின் உள்துறை அமைச்சர் தனக்குக் கிடைத்த ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் கூறிய ஒரு எச்சரிக்கையை, ஏதோ அப்பழுக்கற்ற புனிதர்களின் மீது சுமத்தப்பட்ட அபாண்டப் பழி என்பதைப் போல இந்த ஊடகங்கள் ஆர்ப்பாட்டம் செய்வது ஏற்க இயலாதது. ஷிண்டே கூறிய இந்தக் கருத்து (குண்டுவெடிப்பில் தொடர்பு) ஏதோ சி.பி.ஐ விசாரணையில் கிடைத்த ரகசியத் தகவல் மட்டுமன்று ; மேற்கூறிய குண்டுவெடிப்பு வழக்குகள் பா.ஜ.க., ஆர்.எஸ்.எஸ். உறுப்பினர்களால் திட்டமிடப்பட்டு, முஸ்லீம் மக்களைக் குறிவைத்துத் தாக்கிய ஒரு பயங்கரவாதச் செயல் என்பது இதுவரையிலுமான விசாரணைகளால் வெளிப்படையாக அறியப்பட்ட ஒன்று.

இந்த வன்முறைகள் குறித்து வாய்திறக்காமல், முழுப்பூசணிக்காயைச் சோற்றில் மறைப்பது போல், இந்தக் குற்றத்திற்கு ஆதாரம் இருக்கிறதா என்று மடக்குவதும் வழக்கு நிலுவையில் உள்ளபோது அதைக்குறித்து பேசுவது நீதிமன்ற அவமரியாதை என்று கதையளப்பதும் அபத்தமான ஊடகத்தந்திரம். அப்படிப் பார்த்தால், பாபர் மசூதி வழக்கு நீதிமன்ற விசாரணையில் இருந்தபோதே பா.ஜ.க ‘கரசேவகர்கள்’ மசூதியை இடித்துத் தரைமட்டமாக்கினார்களே அது நீதிமன்ற அவமதிப்பு இல்லையா? வழக்கு தொடரப்பட்டுள்ள போதும் அயோத்தியில் ‘ரெடிமேடாக’ ஒரு ராமர் கோவிலைத் தயாரித்து கண்காட்சி நடத்துகிறார்களே இது அவமதிப்பு இல்லையா? இவற்றையெல்லாம் கண்டித்து வைத்தியநாதன் என்றைக்கேனும் தலையங்கம் எழுதியிருக்கிறாரா??

அப்சல் குருவை ஏன் இன்னும் தூக்கில் போடவில்லை? ஏன் இன்னும் சாகடிக்கவில்லை என்று வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் கிண்டிக்கொடுக்கும் தினமணி, நூற்றுக்கணக்கான முஸ்லீம்களையும் இந்துக்களையும் பலிவாங்கிய மும்பை கலவர வழக்கின் முதன்மைக் குற்றவாளி பால் தாக்கரே தான் என்று ஶ்ரீ கிருஷ்ணா கமிஷன் கூறியபின்பும், சாகும்வரை தாக்கரே கைது செய்யப்படாததைச் சுட்டிக்காட்டி, ஏன் இன்னும் கைது செய்யவில்லை? என்று ஒருநாளேனும் கேட்டிருக்குமா??

ஷிண்டேவின் வெறும் வாய் வார்த்தைக்கே வானத்திற்கும் பூமிக்குமாய் குதிக்கும் இந்த ஊடகங்கள், ஆயிரக்கணக்கான முஸ்லீம்கள் இறப்பதற்கும் அகதிகளாய் அலைவதற்கும் பிஞ்சுக் குழந்தைகள் அனாதைகளாய் நிற்பதற்கும் காரணமான அத்வானி, மோடி வகையறாக்களின் மீது இப்படிக் கடுஞ்சொற்களை உதிர்த்துத் தலையங்கம் தீட்டியிருக்கின்றனவா?? இவர்களெல்லாம் நாட்டின் தலைவர்களா என்று இகழ்ந்திருக்கின்றவா??

மதத்தின் அடிப்படையில் ‘முஸ்லீம் தீவிரவாதம்’ என்று யாரும் சொல்வதில்லை, எனவே ‘இந்து தீவிரவாதம்’ என்று சொல்வது தவறு என்கிறது தினமணி. முஸ்லீம் தீவிரவாதம் என்று பேச்சளவில் கூறாமல் இருக்கலாம். ஆனால் தீவிரவாதிகள் எல்லாம் முஸ்லீம்கள் தான் என்ற கருத்து இந்திய அளவில் உருப்பெற்றிருப்பது மறுக்க முடியாதது. மேற்கூறிய குண்டுவெடிப்பு வழக்குகளில் எல்லாம் இந்துக்கள் தொடர்புடையவர்களாக இருந்தபோதும் அச்சம்பவம் நடந்தபோது கேட்பாரின்றி முஸ்லிம் இளைஞர்கள் கைது செய்யப்பட்டார்கள். செய்யாத குற்றத்திற்கு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்கள். சித்திரவதை செய்யப்ப்பட்டார்கள்.

2007 ஆம் ஆண்டு சம்ஜவுதா எக்ஸ்பிரஸ் ரயிலில் குண்டுவெடிப்பு நிகழ்ந்தவுடன், விசாரணைக்கு முன்பாகவே இது பாகிஸ்தானின் சதிச்செயல் என்று ‘கண்டுபிடிக்கப்பட்டது’. ஹைதராபாத் மெக்கா மசூதி குண்டுவெடிப்பு (2007) நிகழ்ந்தவுடன், இந்த சதிச்செயல் ‘ஹர்கத் – உல் – ஜிகாத் – இஸ்லாம்’ என்ற அமைப்பால் நடத்தப்பட்டது என்று ஹைதராபாத் போலிஸ் முன்முடிவெடுத்தது. 26 முஸ்லீம்களைக் கைது செய்து ஆறுமாத காவலில் வைத்து கட்டாயப்படுத்திக் குற்றத்தை ஒப்புக்கொள்ள வைத்தது. சி.பி.ஐ.யின் விசாரணைக்குப் பின்பு தான் இது இந்துத்துவ அமைப்புகளின் பயங்கரவாதச் செயல் என்பது கண்டறியப்பட்டது. இதேபோல் மாலேகான் குண்டுவெடிப்பு (2006) நடந்தபோதும், சம்பந்தமே இல்லாமல் ‘சிமி’ இயக்கத்தைச் சேர்ந்த முஸ்லீம் இளைஞர்கள் கைது செய்யப்பட்டு சித்திரவதை செய்யப்பட்டார்கள். உள்துறை அமைச்சரின் பேச்சிற்கு ஆதாரம் கேட்கும் ஊடகங்கள், முஸ்லீம்கள் மீதான கைது நடவடிக்கைகள் எந்த ஆதாரத்தின் அடிப்படையில் நடந்தன என்று இதுவரையிலும் கேள்வி எழுப்பியதுண்டா?

உண்மைச் செய்திகளை ஒளிவுமறைவின்றி வெளியிடுவதைப்போல காட்டிக்கொள்ளும் தினத்தந்தி, தினமலர், இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் இதழ்கள், ஷிண்டேவின் கருத்தை மட்டும் வெளியிட்டுவிட்டு, அவரது கருத்துக்கு வலுசேர்க்கும் விதமாக ஆதாரத்தை வெளியிட்ட மத்திய உள்துறைச் செயலாளர் ஆர்.கே.சிங்.கின் பேட்டியை வெளியிடாமல் மூடிமறைத்தன. தனது பேட்டியில் குண்டுவெடிப்பு வழக்குகளில் தொடர்புடையவர்களாகவும் பா.ஜ.க ஆர்.எஸ்.எஸ் உறுப்பினர்களாகவும் இருந்த 10 பேரின் பெயரை அவர் வெளியிட்டிருந்தார். தினமணி, இந்து, டெக்கன் கிரானிக்கல் ஆகிய நாளிதழ்கள் இந்தச் செய்தியை முழுமையாக வெளியிட்டிருந்தன.

அறங்களையும் நடுநிலைத்தன்மைகளையும் கைவிட்டு இப்படி ஒருபக்கச் சார்பெடுக்கும் ஊடகங்களுக்கு மத்தியில் இந்து நாளிதழின் தலையங்கம் சற்று வேறுபட்டிருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. உள்துறை அமைச்சர் ஆதாரங்கள் இல்லாமல் இப்படி ஒட்டுமொத்தமாய் ஒரு அமைப்பைக் குற்றம் சாட்டுவதும் இதன்மீதான தீவிர நடவடிக்கைகள் எடுக்காமல் வாயளவில் பேசுவதும் தவறு என்று சுட்டிக்காட்டிய அத்தலையங்கம், ‘முஸ்லிம் தீவிரவாதம்’ என்ற சொல்லைப் போலவே ‘இந்து தீவிரவாதம்’ என்ற சொல்லும் ஏற்கமுடியாதது என்று கூறியது. மேற்கூறிய குண்டுவெடிப்பு வழக்குகளில் (மெக்கா, மாலேகான்) விசாரணைக்கு முன்பாக அப்பாவி முஸ்லீம் இளைஞர்களைச் சந்தேகித்துச் சிறையில் அடைத்து, சித்திரவதை செய்த காவல்துறை அதிகாரிகள் மீது எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்காமல், இந்துத்துவ அமைப்பைச் சேர்ந்த குற்றவாளிகள் மீது விசாரணைகளை தீவிரமாக முன்னெடுத்துச் செல்லாமல், பிரச்சினையை இப்படி அரசியல் ஆக்குவதால் எந்தப் பலனும் இல்லை என்றும் சொல்லியிருந்தது.

அதேவேளை, பா.ஜ.க இந்தக் குற்றச்சாட்டுகளை மறுத்தவிட முடியாது என்றும் சுதந்திர இந்தியாவில் நடைபெற்ற முதல் தீவிரவாதப் படுகொலை என்பது இந்துத்துவக் கொள்கைகளால் வளர்க்கப்பட்ட நாதுராம் கோட்சே, காந்தியின் மீது நிகழ்த்தியதுதான் என்றும் எடுத்துரைத்தது. மேற்குறிப்பிட்ட நாளிதழ்கள், இந்துத்துவ அமைப்புகளின் மீது வெளிப்படையாக அறியப்பட்ட குற்றங்களைக் கூட ஏற்றுக்கொள்ளாமல், முழுக்க முழுக்க அவர்களுக்குச் சார்பாக நின்ற நிலையில், ஒப்பீட்டளவில் இந்து நாளிதழ் நடுநிலைத் தன்மையோடு விளங்குவது அறியத்தக்கது.

இதேபோல் டெக்கன் கிரானிக்கல் இதழின் செய்தியும் வேறுபட்டிருந்தது. ஷிண்டேவின் கருத்துக்கள் மீது எந்த விமர்சனமும் இல்லாமல் வெளிவந்திருந்த அச்செய்தி, ஷிண்டேவின் கருத்து உளவுத்துறையினரால் அளிக்கப்பட்ட உறுதியான ஆதாரம் என்று வலியுறுத்தியது. வெடிபொருட்கள் தயார் செய்வது, ஆயுதங்களைக் கையாள்வது உள்ளிட்ட பயிற்சிகளில் அவர்கள் ஈடுபடுகிறார்கள் என்று உளவுத்தகவல் கூறுவதாகவும் காவி பயங்கரவாதிகளிடமிருந்து வந்த மிரட்டல் முடிவடைந்துவிட்டது என்று யாரேனும் நினைத்தால் அது தவறானது என்று உளவு அமைப்பின் அதிகாரி ஒருவர் கூறியதாகவும் செய்தி வெளியிட்டது.

மேற்கூறியவற்றில் இருந்து, தினமணி, தினத்தந்தி, இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் ஆகிய இதழ்கள் நடுநிலைப் போர்வையில் இந்துத்துவச் சார்பை வெளிப்படுத்துவதை அறியமுடிகிறது.

மேலும் பார்க்க

தேசத் துரோகம்!
Do not give terror a colour, fight the evil
Think before you talk

 

செய்தி ஊடகம் இந்து மதத்தை இழிவுபடுத்துகிறதாம்!

By
வினவு
-

இன்று இந்துக்கலாச்சாரம், பண்பாடு, நம்பிக்கை, பாரம்பரியம், புனிதநூல்களைத் தொலைக்காட்சிகளிலும், திரைப்படங்களிலும் கிண்டல் பண்ணுகிறார்கள். கிறித்தவ பாதிரிகள், முசுலீம் மௌல்விகள் என்றால் பெரிய மகாத்மா போலவும், கோயில் பூசாரிகள் – இந்துத் துறவிகள் கயவர்களாகவும் சித்தரிக்கப்படுகிறார்கள். எனவே வானொலி, பத்திரிகைகள், தொலைக்காட்சிகள் போன்றவற்றில் இந்துக்களை இழிவுபடுத்தும் எந்தக்கருத்தும் வராமல் தடை செய்ய வேண்டும். அதனைக் கண்காணித்து நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும்.

– ‘இந்துக்களுக்கு உரிமை கிடையாதா?’, இந்து முன்னணி வெளியீடு.

இந்து தர்மம், பண்பாட்டை யாரும் வெளியிலிருந்து மெனக்கெட்டு கிண்டல் பண்ணத் தேவையில்லை; வேதங்கள், உபநிடதங்கள், புராணங்கள், ஸ்மிருதிகள், ஸ்ருதிகள், ஸ்தோத்திரங்கள் இவற்றையெல்லாம் இந்து முன்னணியே மலிவு விலையில் அச்சடித்து வெளியிட்டாலே போதும். கடவுளர்கள் உருவான கதை, ஊடல் –கூடல்–ஆபாசங்கள், தேவலோக அழகிகளான ரம்பா–ஊர்வசி–மேனகைகளிடம் கடவுள்களும், முனிவர்களும் மயங்கிய கதைகள், அய்யப்பன்–விநாயகர் பிறந்த கதைகள் இன்ன பிறவற்றையெல்லாம் மக்கள் தெரிந்து கொண்டு ‘ப்பூ இந்து தர்மம் இதுதானா’ என்று ஒதுக்கி விடுவாரகள். அப்படித் தெரிந்து கொள்ளக் கூடாது என்பதற்காகவே இந்து மதவெறியர்களும் உபந்நியாசம் செய்பவர்களும் இந்து தர்மம –பண்பாடு பற்றி பூடகமாகவும் தமிழ்ச் சிறு பத்திரிகைகளின் புதுக்கவிதை பாணியில் புரியாமலும் பேசி வருகிறார்கள்.

“நட்ட கல்லைத் தெய்வமென்று நாலு புட்பம் சாத்தியே, சுற்றி வந்து முணுமுணென்று சொல்லும் மந்திரம் ஏதடா, நட்ட கல்லும் பேசுமோ நாதன் உள்ளிருக்கையில் ” என்று சித்தர்கள் அன்று கேட்டார்கள். புத்தர், மகாவீரர், சார்வாகர், நியாயவாதிகள், மீமாம்சவாதிகள், பூதவாதிகள் என்று பார்ப்பனியத்தை எதிர்த்துக் கிளம்பிய அனைவரும் ‘இந்து தர்மத்தை’ புரியும்படி மக்களிடம் விளக்கியதற்காகவே ஒடுக்கப்பட்டார்கள். அவர்களுடைய இலக்கியங்களும் பெருமளவு அழிக்கப்பட்டன.

தற்காலத்தில் அம்பேத்கரும், பெரியாரும் இதைச் செய்ததற்காகவே இந்து மதவெறியர்களால் கேவலமாக ஏசப்படுகிறார்கள். ”எல்லாம் இறைவன் செயல் என்றால் கொலை கொள்ளை எவன் செயல்?” என்ற திராவிடர் கழகப் பிரச்சாரத்திற்கு, ‘எல்லாம் மனிதச் செயல் என்றால் ஈ.வெ.ராவிற்கும் மணியம்மைக்கும் குழந்தையில்லையே ஏன்?’ என்று இந்து முன்னணி தனது வெளியீடு ஒன்றில் பதிலளித்திருக்கிறது. இதுபோக ‘பெரியாரைக் கொளுத்துவோம்’ என இராம.கோபாலன் பகிரங்கமாக அறிவிக்க முடிகிறது என்றால் அதன்பின்னே வெறுப்பும் காழ்ப்புணர்ச்சியும் டன் கணக்கில் உள்ளது.

ஆகவே, ‘இந்து தர்மத்தை’ அம்பலப்படுத்தும் அதாவது இழிவுபடுத்தும் அனைவரும் இன்றுவரை ஒடுக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்பதே வரலாறு காட்டும் உண்மை. ‘இந்து தர்மத்தை’ விமரிசிப்பதற்கெதிரான தடை ஏற்கனவே அமலில் இருக்கிறது. ஏதோ புதிதாக விதிக்க வேண்டும் என இந்து முன்னணி கோருவதன் பொருள் தண்டனையை அதிகப்படுத்த வேண்டும் என்பதுதான்.

அடுத்து வானொலி –வானொளியில் இந்து மதம் இழிவுபடுத்துப்படுகிறது என்பது உண்மையா? நிச்சயம் கிடையாது.

திப்புசுல்தான் வாள்இந்நாட்டு உழைக்கும் மக்களை இழிவுபடுத்தும் பார்ப்பனியத்தின் புராணப் புரட்டுக்கள்தான் தொடர்ந்து ஒலி-ஒளி ஊடகங்களில் பரப்பப்படுகின்றன. இராமானந்த சாகரின் இராமாயணம், சோப்ராவின் மகாபாரதம், சாணக்கியன், ஸ்ரீகிருஷ்ணா, ஜெய் அனுமான், சிவமகாபுராணம் முதலான ஏராளமான புராணக் கதைகள் தூர்தர்சனிலும், தனியார் அலைவரிசைகளிலும், இந்தி மற்றும் தேசிய மொழிகளில் மாற்றம் செய்யப்பட்டும் தொடர்ந்து ஒளிபரப்பப்படுகின்றன. தீபாவளி, ஓணம், ஹோலி, ரக்சாபந்தன், விநாயகர் சதுர்த்தி, இராமநவமி, கிருஷ்ண ஜெயந்தி, சரஸ்வதி பூஜை, வருடப்பிறப்பு போன்ற இந்துப் பண்டிகை நாட்களில் சங்கராச்சாரி அருளுரையுடன் துவங்கும் சிறப்பு நிகழ்ச்சிகள் ஏனைய மதப் பண்டிகைகளுக்குக் கிடையாது.

மேலும் விநாயகர் ஊர்வலம் பம்பாயிலிருந்தும், கிருஷ்ண ஜெயந்தி மதுராவிலிருந்தும், தியாகய்யர் உற்சவம் திருவையாற்றிலிருந்தும், அமர்நாத் யாத்திரை ஜம்முவிலிருந்தும், ஜெகந்நாதரின் தேரோட்டம் பூரியிலிருந்தும், தசரா ஊர்வலம் மைசூரிலிருந்தும், காளி பூஜை கல்கத்தாவிலிருந்தும், சூரசம்ஹாரம் திருச்செந்தூரிலிருந்தும், ஓணம் ஊர்வலம் திருவனந்தபுரத்திலிருந்தும், மகர விளக்கு ஐயப்பன் கோவிலிலிருந்தும் நேரடியாக ஒளிபரப்பப்படுகின்றன. குடமுழுக்கு, தேரோட்டம் போன்ற உள்ளூர் நிகழ்ச்சிகள் வானொலி மூலம் ஒலிபரப்பப்படுகின்றன. இவைகளுக்காகப் பலகோடி ரூபாய் மதிப்புள்ள முக்கிய ஒலி –ஒளிபரப்பு நேரங்கள் ஒதுக்கப்படுகின்றன. இத்தகைய சலுகை ஏனைய மதங்களுக்குக் கிடையாது. மேலும் ராமனைக் கசிந்துருகும் கர்நாடக சங்கீதக் கீர்த்தனைகளானாலும் சரி, மாணவர்களின் தமிழ்ப்பாட நூலின் கடவுள் வாழ்த்துப் பகுதியில் இடம் பெறும் திருவாசகமானாலும் சரி பார்ப்பனியத்திற்குத் தரப்படும் முக்கியத்துவத்தில் நூற்றிலொரு பங்கு கூட முசுலீம் –கிறித்தவ மதங்களுக்குக் கிடையாது.

காலனிய ஆதிக்கத்தை எதிர்த்துப் போராடி உயிர் துறந்த இந்திய அரசர்களில் முதன்மையானவன் திப்பு. அவன் பிறப்பினால் ஒரு முசுலீம் என்பதற்காக ஆர்.எஸ்.எஸ். கும்பல் திப்புவைக் கட்டோடு வெறுக்கிறது. ‘திப்பு சுல்தான்’ தொடரை ஒளிபரப்பியதற்காக பல தூர்தர்சன் நிலையங்கள் இந்து மதவெறியர்களால் தாக்கப்பட்டன. அதன்பிறகு தொடருக்கு முன்னால் ”இது உண்மைக் கதையல்ல, கற்பனைச் சம்பவங்கள் நிறைந்தவை” என்ற அறிவிப்போடு பல சமரசங்களுடன்தான் திப்புவின் தொடர் ஒளிபரப்பானது. “திப்புவின் வரலாறு பொய், இராமாயணம் உண்மை” என்று வரலாற்றையே இந்த மதவெறியர்களால் புரட்டிப் போட முடிகிறது என்றால் இந்த முட்டாள்தனத்தை தாலிபான்களின் ஆட்சியில் கூடக் காண முடியாது.

‘47 பிரிவினையின் போது நடந்த இந்து –முசுலீம் கலவரப் பின்னணியை வைத்துத் தயாரிக்கப்பட்ட ‘தமஸ்’ தொடரையும் இந்துமத வெறியர்கள் எதிர்த்தனர். பார்ப்பன இந்து மதம் விதவைகளை எப்படிக் கேடாக நடத்துகிறது என்பதைக் கருவாகக் கொண்ட தீபாமேத்தாவின் ‘வாட்டர்’ படப்பிடிப்பையே ஆர்.எஸ்.எஸ். கும்பல் தடை செய்திருக்கிறது. சரஸ்வதியை உள்ளபடி நிர்வாணமாய் வரைந்தார் என்பதற்காக ஓவியர் எம்.எப். உசைனைத் தாக்கியதும் இவர்கள்தான்.

இந்தியாவின் திரையுலகமும் கூட பார்ப்பனியத்தின் பண்பாட்டு விழுமியங்களை ஏற்றுக்கொண்ட ஊதுகுழலாகத்தான் இருக்கின்றது.

இந்தித் திரையுலகைக் கட்டுப்படுத்துவது பால்தாக்கரேவின் சிவசேனா கும்பல்தான். ‘ரோஜா’ படத்தில் காசுமீர் முசுலீம் மக்களைக் கேவலப்படுத்திய மணிரத்தினம், ‘பம்பாய்’ படத்திலும் முசுலீம்களைக் கலவரக்காரர்களாக உண்மைக்கும் புறம்பாகச் சித்தரித்ததனாலேயே தாக்கரேயின் பாராட்டையும், அனுமதியையும் பெற்றார். மணிரத்தினத்தின் இத்தகைய படங்கள் தூர்தர்சனின் ஏதோ ஒரு அலைவரிசையால் மாதந்தோறும் இப்போதும் திரையிடப்படுகிறது. பாகிஸ்தான் எதிர்ப்பை வைத்து முசுலீம்களை பயங்கரவாதிகளாக –வில்லன்களாகக் காட்டும் படங்கள் தற்போது ஏராளம் வருகின்றன. முசுலீம்களையும், கம்யூனிஸ்டுகளையும் கேவலப்படுத்தி ஹாலிவுட்டில் 80-களில் வந்த படங்களின் போக்கிற்கு இணையானது இது.

விஜயகாந்த், அர்ஜுன் போன்றோரது ‘தேசபக்தி’ப் படங்களிலும், தெலுங்கின் மசாலாப் படங்களிலும், அவ்வளவு ஏன் கடவுளைக் கேலி செய்து வெளிவந்த வேலுபிரபாகரனின் ‘புரட்சிக்காரன்’ படத்திலும் ‘பின்லேடன்’தான் வில்லன். தாடியும், குர்தாவும், கண்களில் தெறிக்கும் வெறியும் கொண்ட முசுலீம் பயங்கரவாதிகளாய் இவர்கள் காட்டப்படுகிறார்கள். மேலும் முசுலீம் கிறித்தவப் பெயர் கொண்டவர்களே கடத்தல்காரர்களாகவும், சட்ட விரோதத் தொழில் செய்பவர்களாகவும் திரைப்படத்தில் தோன்றுவது இந்தியத் திரை மரபாகவே நிலைபெற்று விட்டது. பார்ப்பனியத்தின் பண்பாட்டை ஆதரிப்பவரே நல்ல முசுலீம் –கிறித்தவராகத் திரைப்படங்களில் சித்தரிக்கப்படுகின்றனர்.

திராவிட இயக்கத்தின் தூண்டுதலில் வந்த எம்.ஆர்.இராதாவின் (பார்ப்பனியத்தின் சமூக விரோதத் தன்மையை எதிர்த்து வந்த) படங்களும், நாடகங்களும், கல்லடியும், சொல்லடியும் எதிர்கொண்டே மக்களிடம் சென்றன. இவரைத் தவிர்த்த ஏனைய கலைஞர்கள் அண்ணாவின் ‘ஒன்றே குலம் ஒருவனே தேவன்’ என்ற சமரசத்திற்கிணங்க பார்ப்பனியத்தை ஏற்றுக் கொண்டவர்களாகி விட்டனர். தி.மு.க.வின் முன்னாள் கொ.ப.செ.யான ராஜேந்தர் தீவிரமான ஆஞ்சநேய பக்தர், பக்திப் படங்களை மாதம் ஒன்று என எடுத்துத் தள்ளும் இராம நாராயணன் தி.மு.க.வின் எம்.எல்.ஏ.வாக இருந்தவர்.

தன் மகனுக்கு ‘பிரபாகரன்’ என்று பெயரிட்டு மகிழ்ந்தவரும், தனது ‘கேப்டன் பிரபாகரன்’ படத்தை விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பாராட்டியதைச் சொல்லிப் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டவருமான நடிகர் விஜயகாந்த், ஒரு மாதிரி தேசியம் கலந்த தமிழ்ப் பற்றாளனாகக் காட்டிக் கொள்பவர். ‘கள்ளழகர்’ தொடங்கி பின்னர் வெளிவந்த ‘நரசிம்மா’ வரை இராம.கோபாலனுக்குப் போட்டியாகப் பேச ஆரம்பித்திருக்கிறார் விஜயகாந்த். ‘நரசிம்மா’ படத்தில் ”இந்தியாவில் ஒரு முசுலீம், ஜனாதிபதியாக, கிரிக்கெட் காப்டனாக மாறமுடியும், உங்க பாகிஸ்தானில் ஒரு இந்து வரமுடியுமா? இங்கே ஏராளம் மசூதிகள் கட்ட முடியும், உங்க பாகிஸ்தானில், இந்துக் கோவில்கள் கட்ட முடியுமா?” என்று ஒரு காசுமீர் முசுலீம் ‘தீவிரவாதியிடம்’ விஜயகாந்த் வாதிடுகிறார்.

எனவே, தமிழ்த் திரையுலகின் மணிரத்தினம், விசு, பாலசந்தர், ஜீ.வி., சங்கர், கமலஹாசன், பாலகுமாரன், சுஜாதா, வாலி போன்ற பார்ப்பனர்களானாலும், விஜய்காந்த், பாரதிராஜா, எஸ்.தாணு, இளையராஜா, வைரமுத்து போன்ற சூத்திர – பஞ்சமர்களானாலும் சரி, ஆர்.எஸ்.எஸ்.இன் இந்து தேசபக்த –பண்பாட்டு விழுமியங்களை ஏற்றுக்கொண்டவர்கள்தான். பிரபல பின்னணிப் பாடகியான சித்ரா சென்னை ஆர்.எஸ்.எஸ். குரு பூஜையில் வருடந்தோறும் பாட்டுப் பாடுகிறார். கௌதமி, எஸ்.வி.சேகர், விசு, விஜயசாந்தி, சத்ருகன்சின்ஹா, விக்டர் பானர்ஜி என இந்திய அளவில் திரை நட்சத்திரங்கள் பா.ஜ.க.வில் குவிந்து கிடக்கின்றனர். இராமாயணத் தொடரில் இராமன், சீதையாக நடித்த நடிகர்கள் கூட பா.ஜ.க.வின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களாக நிறுத்தப்பட்டிருக்கின்றனர்.

அரசியல் மற்றும் மக்களின் போராட்டங்களைப் பதிவு செய்யும் ‘டாக்குமென்டரி’ பட உலகிலும் இந்து மதவெறியர்களை எதிர்த்து ஏதும் செய்ய இயலாது.

அத்வானியின் ரத யாத்திரையை வைத்து இந்து மதவெறியர்கள் நடத்திய ‘ராமஜென்ம பூமி’க் கலவரங்களைப் பதிவு செய்து ‘கடவுளின் பெயரால்’ என்ற ஆவணப் படத்தின் மூலம் அம்பலப்படுத்தியவர் ஆனந்த் பட்வர்த்தன. அந்தப் படம் தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பக்கூடாது என்ற அரசு உத்தரவை முறியடிக்க அவர் 8 ஆண்டுகள் நீதிமன்றத்தில் போராட வேண்டியிருந்தது. அதேபோல ரூப் கன்வர் என்ற இளம் பெண்ணை உடன்கட்டையேற்றிக் கொன்ற பார்ப்பனியத்தின் பயங்கரவாதத்தைப் பதிவு செய்து ஒரு குறும்படமாக்கிய 5 பெண் பத்திரிகையாளர்களுக்கும் அதே நிலைமைதான். போலீசு நடத்திய வெறியாட்டத்திற்குப் பிறகு, கொடியங்குளத்தின் அவலத்தை வீடியோவில் பதிவு செய்து தாழ்த்தப்பட்ட மக்களிடம் திரையிட்டது ‘புதிய தமிழகம்’ கட்சி. அதைக்கூட தடை செய்ய வேண்டும் என்று கூக்குரலிட்டவர் இந்து முன்னணி இராம.கோபாலன்.

இப்படி காட்சி ஊடகத்தில் மட்டுமல்ல, செய்தி ஊடகத்திலும் பார்ப்பனியமே தலைதூக்கித் துரத்துகிறது. இந்தியாவின் அநேக மாத, வார, நாளிதழ்கள் பார்ப்பன – மேல்சாதியினரிடமே இருப்பதால் இந்து மீட்புவாதத்திற்கும், பிற்போக்குத் தனங்களுக்கும் கோட்டையாக அவை விளங்குகின்றன. ஜாதகம், ஜோசியம், நல்ல நேரம், வார – மாத ராசி பலன்கள், சாமியார்களின் அருளுரைகள், கோவில் யாத்திரைகள் எல்லாம் இந்தப் பத்திரிகைகளில் நிரம்பி வழியும். எல்லா மதத்தினரும் வாங்கிப் படிக்கும் குமுதம், விகடன் வகையறாக்கள் தீபாவளிக்கு மூன்று புத்தகங்கள் வெளியிடும். ரம்ஜான், கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகைகளுக்காக மூன்று பக்கங்களைக் கூட அதிகரிக்காது.

உள்நாட்டு – வெளிநாட்டு சினிமா கிசுகிசுக்கள் நிரம்பி வழியும் தினமலரின் வாரமலர் பக்கங்களில் கீழே ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரது பொன்மொழிகள் தவறாமல் இடம் பெறும். ‘பொய்யே உன் பெயர்தான் தினமலரா’ என்பதற்கேற்ப தமிழகம் முழுவதும் ஜெலட்டின் குச்சிகளும், ஐ.எஸ்.ஐ. உளவாளிகளும் நிரம்பி வழிவதாக இப்போதும் கூசாமல் எழுதுகிறது தினமலர். பா.ஜ.க.வின் அரசியலை ஆதரிப்பதற்குத் தனது தலையங்கப் பக்கத்தையே ஒதுக்கியுள்ளது தினமணி. தினமலர், தினமணி, இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ், தி ஹிந்து, இந்தியாடுடே போன்ற பத்திரிகைகளில் பணியாற்றுபவர்களில் பலர் ஆர்.எஸ்.எஸ். கும்பலைச் சேர்ந்தவர்கள்தான்.

இந்து மதவெறியர்களுக்கு நேரடிப் புரவலராக இருக்கும் தினமலர், பார்ப்பனியத்தின் இலக்கியப் பத்திரிகையான காலச்சுவட்டிற்கும் புரவலராக இருக்கிறது. ஆர்.எஸ்.எஸ். தனது அலுவலகத்திலேயே பெருமையுடன் விற்பனை செய்யும் ஜெயமோகனின் ‘விஷ்ணு புரம்’ நாவலுக்கு பணஉதவி செய்தவர் பொள்ளாச்சி மகாலிங்கம். கோக் – பெப்சி முகவராக இருக்கும் மகாலிங்கத்தின் கல்லூரிகளில்தான் ஆர்.எஸ்.எஸ்.இன் பயிற்சி முகாம்கள் இன்றும் நடக்கின்றன. ”எங்கே பிராமணன், மகாபாரதம், இராமாயணம்” இவற்றை வைத்தே ‘அரசியல்’ பத்திரிகை நடத்தும் ‘சோ’ தனது பா.ஜ.க. விசுவாசத்திற்குப் பரிசாக ராஜ்ய சபா உறுப்பினர் பதவியைப் பெற்றார். இவரைப்போலவே இந்து மதவெறியரின் பத்திரிகையாளராக இருந்த அருண் சோரி இன்று அமைச்சர் பதவியையே பரிசாகப் பெற்றிருக்கிறார்.

டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா, எக்ஸ்பிரஸ் போன்ற ஆங்கில – இந்தி நாளேடுகள் பல பாபர் மசூதி இடிப்பிலும், மண்டல் கமிசன் பிரச்சினையிலும், பா.ஜ.க.வின் ஊதுகுழலாய்ச் செயல்பட்டன. முலாயம்சிங் முதலமைச்சராக இருந்தபோது 90-ஆம் ஆண்டின் இறுதியில் நடைபெற்ற அயோத்தி கரசேவை கலவரத்தில் நூற்றுக்கணக்கான இந்துக்கள் கொல்லப்பட்டதாகப் பொய்ச் செய்தி வெளியிட்ட ஆஜ், தைனிக் ஜாக்ரண், சுதந்திர சேத்னா, சுதந்திர பாரத் எனும் 4 இந்தி இதழ்கள் ‘இந்திய பிரஸ் கவுன்சிலினால்’ கடும் கண்டனம் செய்யப்பட்டன. இக்கண்டனத்தைக் கூட ஏனைய தேசியப் பத்திரிகைகள் இருட்டடிப்பு செய்து விட்டன.

சட்டரீதியில் மதச் சார்பின்மை என்று சொல்லிக் கொண்டாலும் செய்தி ஊடக நிறுவனங்களில் இயல்பாக உள்ள ‘இந்து’ ஆதிக்கம் சிறுபான்மை மக்களைத் தனிமைப்படுத்துகிறது. போட்டி மதவாதம் எழுவதற்கு இத்தகைய இந்து செய்தி நிறுவனங்களும் ஒரு காரணமாகின்றது.

மொத்தத்தில் நம் நாட்டின் காட்சி–செய்தி–பொழுதுபோக்கு ஊடகங்கள் அனைத்தும் பார்ப்பனமயமாக்கப்பட்டு இந்து மத வெறியின் பக்கவாத்தியங்களாகச் செயல்படுபவைதாம். இருப்பினும் பார்ப்பனியத்தின் சென்சார் கண்களில் சிக்காமல் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக எழும் ஒன்றிரண்டு கலகக்குரல்களையும் நெரிக்க வேண்டும் என்பதுதான் இந்து மதவெறி பாசிஸ்டுகளின் விருப்பம். இட்லரின் இந்திய வாரிசுகள் வேறு எப்படி இருப்பார்கள்?

(நன்றி: வினவு)

ஆனந்த விகடன் எதிர்ப்பின் அரசியல்

By
அ. மார்க்ஸ்
-

ஆனந்த விகடனில் (7-11-12) வந்துள்ள ‘நேற்று… நான் விடுதலைப் போராளி! இன்று… பாலியல் தொழிலாளி’ என்கிற கட்டுரைக்கு எதிரான சமூக வலைத்தள நண்பர்களின் பலவீனமான எதிர்ப்பு குறித்து ஒரு மூன்று குறிப்புகள்:

1. ஆனந்த விகடன் (ஆ.வி.) எனும் பாரம்பரியமிக்க வார இதழ் சமீப காலங்களில் ஈழப் போராட்டதையும், குறிப்பாக விடுதலைப் புலிகளையும் மிகத் தீவிரமாக ஆதரித்த ஒன்று. என்னிடம் ஆ.வி.யிடமிருந்து எனக்கும் அதற்குமான உறவு குறித்து ஒரு கட்டுரை கேட்டபோது அந்த உறவு குறித்து நான் சிறப்பாக எழுதியபோதும், விடுதலைப் புலிகள் குறித்த அதன் விமர்சனமற்ற நிலைப்பாட்டை விமர்சித்திருந்தேன். அந்தக் கட்டுரையை அவர்கள் வெளியிடவில்லை. பிறகு நான் அதை என் சமூக வலைப் பக்கங்களில் வெளியிட்டேன்.

அந்த அளவிற்குத் தீவிரமாக விடுதலைப் புலிகளை ஆதரித்த ஆ.வி இதழ் இன்று வெளியிட்டுள்ள ஒரு கட்டுரைக்காக சமூக வலைத்தளங்களில் உள்ள விடுதலைப் புலி ஆதரவாளர்களால் கடுமையாகத் தாக்கப்படுகிறது.

அந்தக் கட்டுரையை நான் சற்றுமுன்தான் படித்தேன். அது ஒரு பெண் போராளியின் இன்றைய வாழ்வு பற்றிய ஒரு நேர்காணல் அடிப்படையிலான கட்டுரை. அது ஆ.வி.யின் வழக்கமான ஈழ ஆதரவு நிலைப்பாட்டை ஒட்டிய ஒரு கட்டுரைதான். அக்கட்டுரையின் முக்காற்பங்கு சிங்கள இராணுவத்தின் கொடூரமான மனித உரிமை மீறல்களைப் பட்டியலிடுகிறது. வாசிக்கும் யாருக்கும் சிங்கள இனவெறி இராணுவத்தின் பாலியல் வன்முறைகளின் மீது ஆத்திரம் விளைவது தவிர்க்க இயலாத வகையில் அக்கட்டுரை எழுதப்பட்டுள்ளது. தவிரவும் விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் குறித்தும் மிகச் சிறப்பாகவே அப்பேட்டிக் கட்டுரை பேசுகிறது.

எனினும் நமது முகநூலிலுள்ள விடுதலைப் புலிகளின் தீவிர ஆதரவாளர்கள் இந்த ஆ.வி இதழை எரிக்கும் அளவிற்குப் போனதன் பின்னணி என்ன? அக்கட்டுரையின் இறுதிப் பகுதியில் சொல்லப்பட்ட செய்திகள்தான் அவர்களின் எரிச்சலுக்குக் காரணம். அந்தப் போராளிப் பெண் இன்று பாலியல் தொழிலில் ஈடுபட்டுத் தன் குழந்தைகளைக் காப்பாற்ற நேர்ந்துள்ளது என்பது ஒன்று. மற்றது, நமது தமிழ் நாட்டுப் புலி ஆதரவு அரசியல் சக்திகள், இன்றைய ஈழத் தமிழர்களின் மனநிலையையும் அரசியல் எதிர்பார்ப்புகளையும் பற்றிக் கிஞ்சித்தும் கவலைப்படாமல், தங்களது சுய அரசியல் லாபத்திற்காக இன்னும் பிரபாகரன் உயிரோடு இருக்கிறார் எனப் பேசி இன்னொரு போரையும் அதன் தாங்கவொண்ணா வலிகளையும் ஈழத் தமிழர்கள் மீது திணிக்க முயலுவது குறித்து அந்தப் பெண் போராளியின் வாயிலான கண்டனம்.

இதில் நண்பர்கள் கவனத்தில் ஏற்க வேண்டிய அம்சம் இதுதான். ஆ.வி. தொடர்ந்து விடுதலைப் புலிகளை மிகத் தீவிரமாக ஆதரித்து வந்த ஒரு இதழ், இதிலும் அந்த நிலையிலிருந்து விலகாமல், போர்த் தோல்வியை ஒட்டி அந்த இனவாத அரசு மேற்கொண்டுள்ள அத்துமீறல்களைத்தான் அதிகம் பேசுகிறது. இருந்தும், இன்றும் பிரபாகரன் உயிரோடு இருக்கிறார் என்றும், இன்னொரு ஈழப் போர் ஒன்றின் மூலமே விடிவு சாத்தியம் என்றும் கூறாமல் இன்றைய உடனடிப் பிரச்னைகளின்பால் கவனத்தைத் திருப்புவதைத்தான் இவர்களால் சகிக்க முடியவில்லை.

இவர்கள் எதிர்பார்ப்பது என்ன? இவர்கள் பேசுகிற அதே வார்த்தைகளை வரி பிசகாமல் மற்றவர்களும் பேச வேண்டும். இம்மி விலகினாலும் இவர்கள் அனுமதிக்கமாட்டார்கள். நான் சொல்வதை அப்படியே வரிக்குவரி வழிமொழிய வேண்டும். இல்லாவிட்டல் நீ என் எதிரி என்கிற ஜார்ஜ் புஷ்ஷின் ஆணவத்திலிருந்து இது எந்த அம்சத்தில் வேறுபடுகிறது? ஆ.வி. என்ன இவர்களின் கட்சிப் பத்திரிக்கையா? ஒரு பத்திரிக்கையில் எல்லாக் கருத்துகளுக்கும் இடமுண்டு என்பதை ஏற்காத அரசியலைப் பாசிசம் என்பதைத் தவிர வேறு எந்தச் சொல்லால் குறிப்பிட இயலும்?

பொதுப்புலத்தில் உலவும் ஒரு இதழைத் தன் கட்சிப் பத்திரிக்கை போல எழுத வேண்டும், இம்மி விலகினாலும் அதை எரிப்போம் எனக் கொக்கரிப்பதை என்னென்பது?

2. பேட்டிக் கட்டுரையில் அந்தப் பெண் போராளி சொல்லியுள்ள விஷயங்கள் குறித்து: இன்றைய நிலையை அந்தப் பெண் சரியாகவே சொல்லியுள்ளார். போருக்குப் பிந்திய ஈழத் தமிழர்கள் குறித்த எதார்த்தம் பற்றி இங்குள்ள புலி ஆதரவாளர்களுக்கு எந்தக் கவலையும் கிடையாது. மறுவாழ்வுக்குச் சாத்தியமில்லாத நிலை, இன்னும் தமிழ்ப் பகுதிகளில் 16 சிங்கள இராணுவப் பிரிவுகள் நிரந்தரமாகக் குடிகொண்டுள்ள நிலை, ஆண் துணை இல்லாத ஏராளமான குடும்பங்கள், போராளிகளாக இருந்து திரும்பிச் சென்றோர் சமூகத்தில் ஒன்ற இயலாத சூழல் முதலியன இன்று வடக்கு மாநில ஈழத் தமிழர்கள் மத்தியில் ஏற்படுத்தியுள்ள பாரதூரமான விளைவுகளை நாம் கற்பனை செய்துகூடப் பார்க்க இயலாது. குற்ற நடவடிக்கைகளின் பெருக்கத்தையும் அங்கே உருவாகியுள்ள பண்பாட்டுச் சீரழிவுகளையும் போரின் கொடும் விளைவுகளில் ஒன்றாக நாம் புரிந்து கொள்ளல் அவசியம். இதை நாம் ஏற்றுக் கொண்டால்தான் இதற்கான சரியான தீர்வுகளை நாம் பேச முடியும். மாறாக ஈழப் போரை முன்னிறுத்தி இங்கு அரசியல் லாபம் சேர்க்கவும், இங்குள்ள பிரச்னைகளைப் பின்னுக்குத் தள்ளவும் முயல்வோர் இவற்றை மறைக்கவே முயல்வார்கள். அந்த முயற்சியில் அவர்கள் தோற்றும் போவார்கள்.

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்னர் தொண்டு நிறுவனம் ஒன்றில் பணி புரியும் ஈழப் பெண்மணி ஒருவர் இங்கு வந்திருந்தார். பலரும் அறிந்துள்ள பேராசிரியர் ஒருவரின் மனைவி அவர். அவரது தொண்டு நிறுவனம் இத்தகைய சீரழிவின் ஊடாக நோய்வாய்ப்பட்ட பெண்களுக்கு மருத்துவ உதவி செய்து மறுவாழ்வு அளிக்க முயற்சிக்கிறது. அதைத்தான் அவர்கள் செய்ய இயலுமே தவிர, இந்தக் கொடுமைகளை அவர்களால் அரசியலாக்க முடியாது. அவர் சொன்ன இன்னொரு செய்தி இன்னும் கொடுமையானது. இலங்கையின் முக்கிய வருமானங்களுள் ஒன்று மேலை நாடுகளுக்கு ஆயத்த ஆடைகளை ஏற்றுமதி செய்வது. அத்தகைய ஒரு நிறுவனம் (பெயரைக்கூட அவர் சொன்னார்), வேலைக்குப் பெண்கள் தேவை என விளம்பரம் செய்து, அதைக் கண்டு வரும் தமிழ்ப் பெண்களை பாலியல் தொழில்களில் ஈடுபடுத்துகிறது என்பதுதான் அது. குழந்தையோடும், நோயுடனும் திரும்பி வருவோருக்கு நிவாரணம் வழங்குகிற பணியை அவரது தொண்டு நிறுவனம் செய்து வருகிறது.

நண்பர்களே இதுதான் இன்றைய ஈழ எதார்த்தம். இந்த உண்மையை நாம் முதலில் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அந்த அடிப்படையிலேயே நாம் இதற்கான தீர்வுகளை யோசிக்க இயலும். நம்முடைய அரசியல் நலன்களிலிருந்து ஈழப் பிரச்னையை நாம் அணுகக் கூடாது.

உண்மைகளின் ஆற்றல் மிகப் பெரிது. அவற்றை நம் இரு கரங்களால் மூடி மறைத்துவிட இயலாது. வேண்டுமானால் உண்மைகள் நம் கவனத்திற்கு வராமல் கண்களை மூடிக்கொள்ள அந்தக் கரங்களைப் பயன்படுத்தலாம்.

முள்ளிவாய்க்கால் மற்றும் புதுக்குடியிருப்பின் இன்றைய நிலை குறித்த நேரடி அனுபவத்தின் அடிப்படியிலான எனது கட்டுரைக்காக தாண்டிக் குதித்தவர்கள், இந்த இதழ் FRONTLINE இதழில் அட்டைப் படக் கட்டுரையாக அதே செய்திகளும் படங்களும் வந்துள்ளனவே என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?

3. ஆனந்த விகடனுக்கான எதிர்ப்பு ஏன் சமூக வலைத்தளங்கள் மட்டத்திலேயே முடங்கிவிடுகிறது? ஏன் வழக்கமான விடுதலைப் புலி ஆதரவாளர்கள் இதில் மௌனம் சாதிக்கின்றனர்? ஒரு பத்திரிக்கையை அப்படியே வரிக்கு வரி நம்மைப் போலவே எழுத வேண்டும் எனக் கட்டாயப்படுத்தக் கூடாது என்கிற அவர்களின் அரசியல் maturityயைக் காட்டுவதாகவே நான் இதைப் புரிந்துகொள்கிறேன்.

நாம் தகவல் தொழில்நுட்பம் வீச்சுடன் வளர்ந்துள்ள ஒரு காலகட்டத்தில் வாழ்ந்து கொண்டுள்ளோம் நண்பர்களே.

1...6789Page 7 of 9
Read Between Lines © 2024 - 2020
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.